Eigen voetsporen – Hannah Bos

In december 2005 vroegen wij een aantal kinderen van zorgprofs wat ze later wilden worden. Hoe kijken deze jongeren terug op hun uitspraken van toen? En hebben ze zelf ook voor de zorg gekozen? Zes verhalen, aflevering drie: Hannah Bos.

Tekst: Monique Bowman | Beeld: Nout Steenkamp (2005), De Beeldredaktie/Joost Hoving (2017)

Twijfelen alle andere kinderen uit deze reeks in 2005 nog of hun toekomst ooit in de gezondheidszorg ligt, Hannah Bos, dochter van logopedist Eline Brouwer en marktonderzoeker Evert Bos, is er al helemaal uit. “Ik kijk graag op tv naar bevallingen en operaties. Ik vind bloed helemaal niet eng.” Ze weet zelfs al wat ze voor haar negende verjaardag wil. “Ik heb op mijn verlanglijst een pop die je helemaal open kunt maken, zodat je zelfs het hart eruit kunt halen.”

Vooral verloskundige, het beroep van een moeder van een vriendinnetje, lijkt haar prachtig. Logopedist daarentegen, daar moet Hannah niet aan denken. “Ik heb daar denk ik niet het geduld voor, want je moet dingen soms heel vaak uitleggen.”

‘Ik heb nog steeds niet het geduld van mijn moeder’

Geconfronteerd met haar uitspraken van toen, moet Hannah erg lachen. De twintigjarige student vertelt dat ze nog steeds niet het geduld van haar moeder heeft en dat ze er dus wat dat betreft nog precies zo over denkt. De droom verloskundige te worden, heeft ze nog lange tijd gekoesterd, laat ze weten. “Tot en met het vierde jaar van de middelbare school eigenlijk, maar scheikunde was een drama. En omdat ik wel heel goed was in economie, heb ik uiteindelijk examen gedaan met het profiel Economie & Maatschappij.”

Ze vertelt dat ze nu tweedejaars Vastgoed en Makelaardij is aan de Hogeschool van Rotterdam, en lacht dat ze als kind niet alleen aan het scherm geplakt zat bij operaties en bevallingen, maar daarnaast ook graag ‘huizenprogramma’s’ keek.

Of haar moeder het jammer vindt dat zij de enige paramedicus in het gezin is en blijft? “Nee hoor, want mijn moeder ziet dat ik hier heel veel lol in heb en dat deze studie me heel goed afgaat. En dat vindt ze het allerbelangrijkste.”