Eigen weg

Als co-assistent had ik er angstdromen van: het idee dat ik sollicitatie na sollicitatie zou aflopen, peentjes zwetend voor de opleidingscommissie, om elke keer ‘nee’ te horen te krijgen. Aangewakkerd door de horrorverhalen van mede-co’s (die deze uiteraard ook weer uit de derde hand vernamen), nam de angst om niet aangenomen te worden zulke vormen aan, dat ik menig uur spendeerde aan het opstellen van een back-up plan. Daarbij nam ik zelfs de aanbieding die ik op mijn achttiende van de lokale Albert Heijn-manager kreeg, om als vakkenvuller te komen werken ‘als het met die studie niets mocht worden’, weer serieus in overweging.

Uiteindelijk bleek het (zoals bij de meeste gevallen van massahysterie) allemaal wel mee te vallen. Voor zover ik weet zijn mijn mede-co’s goed terechtgekomen (of in ieder geval hard op weg) en ook ik werd na één sollicitatieronde aangenomen voor de opleidingsplaats van mijn keuze.

Nu zie ik een nieuwe lichting co-assistenten (een nieuwe generatie kan ik het gelukkig nog niet noemen), die al druk met hun toekomst bezig zijn. Profileren (het toverwoord uit mijn laatste studiejaar, waaraan ik toen zo’n hartgrondige hekel had) gebeurt volop, netwerken voor de toekomst worden gelegd. Toch herken ik me beter in dat ene meisje dat mij vertelt dat ze eigenlijk nog niet precies weet in welke richting ze zich wil specialiseren.

Ik zie de onzekerheid in haar blik, herken de vraag die ze me zonder woorden stelt: ‘Zal het ooit wel goedkomen met mij? Hoe staat het met mijn kansen op een opleidingsplaats, als ik me nu niet profileer?’ Hier is een nieuw slachtoffer van de laatstejaarsterreur, die onder het bombardement van dergelijke goedbedoelde termen ten onder dreigt te gaan.

Profileren. Ik heb ontdekt dat dit woord verschillende betekenissen kent. Het houdt niet per se verband met luidkeels op de voorgrond treden. Ook wie stil en hard werkt en dat goed doet, kan zich op den duur in de kijker van een opleider spelen. Netwerken hoeft niet altijd in te houden dat je constant met iedereen over van alles en nog wat moet kletsen, om daar uiteindelijk profijt van te hebben. Het kan ook betekenen dat je simpelweg op het juiste moment aan de juiste persoon de juiste vraag stelt. Het één is niet beter of slechter dan het ander en ieder vindt hierin zijn eigen weg. Zoals ik heb gedaan en ook de co-assistenten na mij ongetwijfeld zullen doen.