‘For professional doctor only’
Na jaren trouwe dienst gaf mijn ooglampje er de brui aan. Batterijen verwisselen mocht geen baat hebben. Het ding was kapot en bleef dat.
Omdat ik mijn eerste lampje als co-assistent cadeau had gekregen en mijn tweede (nu gesneuvelde) lampje ooit van een congres had meegenomen, had ik geen idee waar ik een nieuwe vandaan moest halen. Mijn volgende congres was pas over een paar maanden, maar zo lang kan een professionele arts natuurlijk niet zonder.
Een collega raadde me aan op internet te kijken, waar je die lampjes voor een spotprijs zou kunnen aanschaffen. Eenmaal in het bestelproces kwamen daar al snel administratie- en verzendkosten bij, zodat het lampje dat op de website in grote, schreeuwerige letters voor €1,95 werd aangeboden ten slotte meer dan €10 kostte, maar toen was ik al zo’n tijd bezig dat ik mijn bestelling maar doorzette.
Een paar dagen later werd mijn lampje bezorgd. De kwaliteit was duidelijk wat minder dan die van mijn vorige lampje, maar wat verwacht je ook voor €1,95 (+ administratie- en verzendkosten)? Op de verpakking stond in grote letters: ‘For professional doctor only’. Ik vroeg me af welke rampen ons te wachten stonden als dit lampje (met een lichtsterkte die het niet haalde bij de gemiddelde zaklamp) in de handen zou vallen van een amateur, maar het leek me beter om het lot niet te tarten.
Ongeveer drie dagen was ik de koning te rijk met mijn nieuwe, professionele lichtje. Toen sprong spontaan de achterkant eraf. Op mijn knieën zocht ik de dopjes en veertjes bij elkaar en schroefde het lampje weer zorgvuldig in elkaar. De dagen daarna bleef het lampje echter branden in mijn zak. Als ik het tevoorschijn haalde om een patiënt in de ogen te schijnen, bleef het licht uit. Eens in de zoveel tijd sprong de achterkant opnieuw van het lampje, bij voorkeur als ik juist met een patiënt in gesprek was, zodat we samen op de vloer naar de dopjes en veertjes konden zoeken. De term ‘professional doctor’ kreeg in mijn gedachten een steeds vreemdere connotatie.
“Wat ben jij nou aan het doen?” vroeg een verpleegkundige, toen ik weer eens in de artsenkamer over de grond kroop. Zwijgend toonde ik haar mijn gebroken lichtje. Lachend schudde ze haar hoofd. “We hebben in het magazijn een hele doos met lampjes staan! Wist je dat niet?”
