Foute insteek

Stel: ik heb een ongeluk gehad. Mijn verwondingen zijn dusdanig dat ik anderhalve week in het ziekenhuis lig en vier maanden intensief moet revalideren. Daags na mijn ziekenhuisopname is mijn jongste kind jarig. Samen met de rest van het gezin zit dit kind aan de rand van mijn bed. Wordt papa weer beter? Na de revalidatie ga ik voorzichtig weer aan het werk. Niet meteen zonder slag of stoot, want ik ben nog snel moe en moet ook nog mijn kennislacune over de achterliggende periode inhalen.

En dan wordt de DBC over mijn zorgtraject afgesloten en ontvang ik de gespecificeerde zorgrekening. Minister Edith Schippers heeft die voor mij bedacht zodat ik precies kan zien welke kosten voor mij gemaakt zijn. Op basis hiervan kan ik een rol spelen in de bestrijding van zorgfraude.

O ja? Heb ik na al die tijd nog zin om op basis van die factuur die hele nare periode weer aan mij voorbij te laten trekken? Wil ik teruglezen wat er allemaal aan mij gesleuteld is om weer een mens van mij te maken na dat ongeluk? En weet ik – zeker over de eerste periode nadat ik danig in de kreukels het ziekenhuis ben binnengebracht – nog wie er allemaal naar mij heeft gekeken of wat die heeft gedaan? Ik denk dat ik het antwoord op deze vragen wel weet. En dat ik tegen de minister zeg: we hebben voor die procescontrole zorgverzekeraars en toezichthouders. Ik vertrouw erop dat zij hun werk doen. Laat mij met rust.

Ik kan het er helemaal mee eens zijn dat wij als verzekerden meer inzicht mogen hebben in onze zorgkosten. Maar als de insteek daarvan is iedereen te bombarderen tot onbezoldigd opsporingsambtenaar fraudebeheersing nemen we toch echt een verkeerde afslag.