Framily

Ik stond in de file op de A2. Al best lang. Ineens viel mijn oog op een quote van Omdenken, ergens boven op het dak van een grote hotelketen. Ik vind ze leuk die quotes. In de auto, op de wc, waar dan ook. Ze zetten me aan het denken, omdenken dus. Nu las ik: ’Beste vrienden worden doe je door er één te zijn.’ 

Die moest ik een paar keer opnieuw lezen voor die viel. Mooi. Dit zinnetje is zeker van toepassing bij de Nina’s – mijn studievriendinnen – want in gezamenlijk overleg hebben we besloten dat we framily* zijn.

Blij toe dat er framily is. Dat die nog kan uitbreiden en over de grenzen heen gaat. In goede en kwade dagen. Mijn iets minder goede dagen zijn voorbij, ik zit nu weer in een prettige flow waarin alle puzzelstukjes passen. Daar probeer ik van te genieten, want het tij kan zo weer keren. 

En zo gebeurt het dan ook, dit keer in mijn framily (en ook in mijn werkkring). Er gebeuren daar verschillende majeure life-events en jammer genoeg niet van het type lotto winnen of ‘hoera, leuk een nakomertje erbij’. Het is het andere spectrum. En hoe vaak ik ook professioneel te maken heb gehad met slechtnieuwsgesprekken, het maakt je allerminst immuun als het dichtbij gebeurt.

Echt voorstellen wat er dan door iemand heen gaat, dat kan natuurlijk niet, maar het raakt me wel enorm. Niet alleen omdat het framily is, maar ook vanwege het invoelbare, en waarschijnlijk ook omdat je beseft dat je zelf dat pech-lot uit de loterij had kunnen hebben. 

Ik wil dan graag mijn artsen-knop uit zetten en alleen maar een beste vriendin zijn. Natuurlijk, zoals Omdenken het zegt: gewoon door er één te zijn. Maar in deze situaties wil ik een bovenste-beste zijn. Hoe doe je dat? Ik ging er altijd vanuit dat mijn EQ redelijk goed was. Maar is dat echt zo, of was het wishful thinking?

Kun je ervan uitgaan dat je de gebruiksaanwijzing van je besties kent?

Kun je ervan uitgaan dat je de gebruiksaanwijzing van je besties kent? Nee, want er ligt dan toch vaak een instinker op de loer. Projectie van aannames en eigen ervaringen zijn echt geen optimale strategie, zeker niet in zeer delicate situaties. Dus ik heb bedacht dat ik het anders ga aanpakken, proberen althans. Geleerd in de coaching. Terug naar de basis en gewoon vragen: ‘wat heb jij nu nodig?’

Volgens mij is dat de enige goeie manier om echt te weten of er een knuffel, wat stilte, een luisterend oor of een koetjes-en-kalfjesgesprek nodig is, of misschien gewoon niks en geen gezelschap. Ieder zijn gebruiksaanwijzing dus.

En wat ben ik trots op die kanjer (en al die anderen) zeg; zwaar nieuws als een knetterharde boks in het gezicht incasseren, knock-out, en toch weer opstaan en doorgaan, mee in die rollercoaster! Dan zie ik een oerkracht die naar boven komt met een vechtlust waar menigeen een puntje aan kan zuigen. Met volle overtuiging die boksring in. En het zijn meer dan drie rondjes hoor. Wat kunnen we doen? Aan de kant staan, dicht bij de ring (als het mag), aanmoedigen tijdens de rondes of er zijn in de pauzes. Er zijn.

En dan verheugen we ons samen al op die laatste wedstrijd bel met ‘unanimous decision’: één winnaar, zonder twijfel.

En die boksring, daar hoeven we dan nooit meer naar terug, want er zijn genoeg andere mooie dingen om te doen.

*Framily: friends that are like family