Gepaste afstand

Het is duidelijk dat een zorgaanbieder die op personeel bezuinigt door camera’s in te zetten en die toch stelt dat dit niet ten koste van het menselijk contact gaat, iets heeft uit te leggen. Bestuurder Alex Reede van Stichting Eykenburg doet dit gelukkig ook en ik vind dat hij dit op verantwoorde wijze doet.

De stichting, met twee woonzorgcentra in Den Haag, heeft een domoticacentrum ingericht, van waaruit het 220 bewoners met camera’s in de gaten houdt in de openbare ruimten, de gangen en de woonkamers. Drukt een bewoner op een alarmknop, dan krijgt hij iemand van de meldkamer aan de lijn. Reede zegt dat er alleen een personeelslid gestuurd wordt als dit echt nodig is. Bijvoorbeeld: niet als de bewoner alleen maar wil weten hoe laat het eten gebracht wordt, maar wel als iemand dringend verlegen zit om een praatje.

Ik kan hier in alle redelijkheid niets verkeerds in zien. Eykenburg digitaliseert niet de zorg door het menselijke aspect volledig door technologie te vervangen. Toch staan sommigen meteen met hun oordeel klaar. ‘Ouderen als kostenpost’ lees ik bijvoorbeeld al op Twitter. Dat vind ik wat ver gaan. Ik denk dat het in een logische trend past wat Eykenburg doet. Namelijk de trend waarin we ouderen niet meer klakkeloos alles uit handen nemen onder het mom van: ‘Laat ons nu maar het werk doen, u hebt uw hele leven al gewerkt’. Wie met toenemende kwetsbaarheid te maken krijgt, wil de zekerheid dat altijd hulp in de buurt is als die nodig is, maar wil afgezien daarvan toch vooral blijven doen wat hij altijd al deed: leven. Door die hulp met een druk op de alarmknop voorhanden te laten zijn, is aan een belangrijke voorwaarde voldaan om dit ongestoord te kunnen doen.