Gezondheidsplicht

Het is een discussie met een lange historie: is gezond leven een individuele of een maatschappelijke verantwoordelijkheid? Toenmalig minister Edith Schippers wist het wel: in haar beleid speelde het woord preventie amper een rol; iedereen mocht zelf uitmaken of hij gezond wilde leven of niet. Het Missiedocument Gezondheid & Zorg van het ministerie van VWS laat duidelijk zien dat de huidige ministers anders tegen deze materie aankijken. Hetzelfde geldt voor staatssecretaris Paul Blokhuis, gelet op het enthousiasme waarmee hij het gedachtegoed van Welzijn op Recept omarmt.

Maar het is allemaal niet genoeg, stelt Ruben Wenselaar, CEO van Menzis. Zorgverzekeraars, landelijke overheid, gemeenten, zorginstellingen en andere veldpartijen moeten niet alleen een wettelijke zorgplicht hebben, maar ook een in wetgeving verankerde gezondheidsplicht. Gezonde keuzes maken vraagt om een collectieve verantwoordelijkheid. En zolang die niet wordt genomen, zullen de gezondheidsverschillen tussen groepen in ons land alleen maar toenemen.

‘Is gezond leven een individuele of een maatschappelijke verantwoordelijkheid?’

“Dus open de discussie over de suikertaks, over of we de gezonde keuze in supermarkten wel aantrekkelijk maken, over de rookvrije ruimte, over minder alcoholgebruik”, stelt Wenselaar. Het is niet zonder ironie dat Blokhuis welgeteld een dag later laat weten voorlopig af te zien van een suikertaks. Twee dagen nadat kinderrechtenorganisatie Unicef op basis van onderzoek liet weten dat de schappen van de supermarkt vol liggen met producten die te veel suiker, verzadigd vet of zout bevatten.

In verreweg de meeste gevallen gaat het om producten voor kinderen. Als de spreuk ‘Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’ waar is, stemt dat somber. Toch laat Wenselaar weten positief naar de toekomst te kijken. Een positieve kijk op zaken is altijd waardevol. Maar in de nabije toekomst moet toch echt heel wat gebeuren om de instelling van Wenselaar te rechtvaardigen.

Delen