Gezondheidszorg en boekhouders
De gezondheidzorg verdwaalt al jaren verder en verder in de regelgeving. Veiligheidsprotocollen, afvinklijsten, patiënttevredenheidsvragenlijsten, declaratiesystemen en ingewikkelde contractuele verplichtingen met verzekeraars, ze vormen een woud waardoor de dokter en de psycholoog steeds minder toekomen aan contact met de patiënt. Gemiddeld wordt zo 40 procent van de zorgverleners tijd verdaan. Dokters komen in opstand. Het roer moet om, wordt er geroepen. En de nieuwste actie is: [Ont]Regel de Zorg. Deze actiegroep deed onlangs een oproep op de sociale media om met praktijkvoorbeelden te komen.
Hier een bericht uit mijn eigen psychotherapiepraktijk. In het eerste gesprek na aanmelding wordt de problematiek door mij geïnventariseerd en een behandelplan opgesteld. Daarna start de behandeling bij een van de therapeuten in onze praktijk. De gemaakte match tussen de cliënt en de behandelend therapeut is van groot belang. Het succes van de behandeling in de GGZ wordt zelfs voor 60 tot 70 procent bepaald door de chemie van dat contact. Reeksen van onderzoek bevestigen dat.
Het succes van de behandeling in de GGZ wordt voor 60 tot 70 procent bepaald door de chemie tussen cliënt en therapeut
Zo wil bijvoorbeeld een vrouw met een seksueel misbruik verleden vaak liever bij een vrouwelijke therapeut. Zo zijn er cliënten die graag een zachtaardige empathisch luisterende therapeut hebben, maar er zijn ook cliënten die directief willen worden aangesproken. Verder zijn er soorten problematiek waarin bepaalde collega’s een specifieke deskundigheid bezitten. Of er zijn cliënten die denken dat ze beter begrepen worden als hun therapeut een christelijke achtergrond heeft. En er zijn cliënten die per se in behandeling willen bij therapeut X om dat iemand uit de kennissenkring daar eerder zeer positieve ervaringen mee had.
Kortom: allemaal legitieme redenen waarmee moet worden gepast en gemeten. Jarenlang kwamen we daar goed uit. Maar toen kwamen de verzekeraars met hun eisen over de praktijkvoering die dat alles doorkruisten.
Er zijn meer dan vijftig verschillende verzekeringsmaatschappijen waarmee professionals een contract moeten sluiten om te kunnen declareren. De meeste verzekeraars werken samen onder één paraplu, maar dan nog steeds moet er jaarlijks met vijf verschillende conglomeraten een contract worden gesloten. Niet dat je met vijf contracten klaar bent, nee er wordt ook (kunstmatig) onderscheid gemaakt tussen basis GGZ en specialistische GGZ. Dat betekent dus al dat er tien verschillende contracten moeten worden gesloten.
En al die verschillende contracten brengen verschillende eisen met zich mee. Die eisen gaan niet alleen over de wijze van declareren, maar ook over de inhoud van de geleverde zorg. Hoe het dossierbeheer eruit moet zien, hoe de rapportage aan de huisarts moet verlopen en hoe vaak je moet bijscholen. Wat een stoornis is en wat slechts een klacht. Sommige contracten bepalen zelfs hoe lang een vrijgevestigde op vakantie mag gaan.
Ook bepaalt de verzekeraar wie er een zogenaamde hoofdbehandelaar is, en dus uren mag schrijven en mag declareren. En wie er geen hoofdbehandelaar is en valt in de categorie ondersteunend personeel. En hoeveel procent van de behandeling die zogenoemde ondersteuner dan voor zijn rekening mag nemen. En dat terwijl alle therapeuten in onze praktijk meer dan gekwalificeerd zijn.
En alsof dat allemaal nog niet voldoende is, bepalen de boekhouders ook jaarlijks voor iedere praktijk het omzetplafond. Dat wil zeggen, tien omzetplafonds. Van vijf verzekeringsconglomeraten, elk een plafond voor basis GGZ en een plafond voor specialistische GGZ. Of…. je gelooft het niet: bij sommige verzekeraars is er een omzetplafond per stoornis!
De regelgeving van de boekhouders is onwerkbaar geworden
Terug naar het eerste gesprek en de te maken match. Mevrouw Jansen zou verreweg het beste af zijn bij collega X. En daar morgen kunnen beginnen. Maar mevrouw Jansen behoeft specialistische zorg en collega X is geen hoofdbehandelaar en mag deze behandeling niet zelfstandig uitvoeren. Meneer de Bruijn heeft een stoornis waar collega Y een expert in is. Maar collega Y heeft zijn omzetplafond bij deze verzekeringsmaatschappij al verbruikt voor dit jaar. Dat wil zeggen zijn omzetplafond voor angststoornissen is bereikt, maar nog niet voor depressies. En de diagnose omzetten betekent frauderen. En mevrouw de Vrede wil heel graag in behandeling bij collega Z en wachten tot die collega plaats heeft. Maar dan gaan we de maximale wachttijd overschrijden die haar verzekeringsmaatschappij in ons contract heeft vastgelegd.
De regelgeving van de boekhouders is onwerkbaar geworden. De keuzes voor de therapeut zijn beperkt. Ofwel de regels negeren en boetes riskeren. Ofwel contractloos werken en je richten op zelfbetalers. Daarmee ontstaat een tweedeling in de gezondheidszorg. Ofwel moedeloos worden en de praktijk opgeven zoals veel collega’s inmiddels deden. Ofwel in de pen klimmen en hopen dat je ooit gehoor vindt.
4 reacties
Het is erg triest. Ik ben zelf gestopt met het contracteren van verzekeraars die een zogenaamde ‘ productmix’ eisen. Dan kan je namelijk de situatie krijgen alleen nog mensen met angststoornissen aan te mogen nemen, maar mensen met depressies laten wachten omdat je anders niet uit komt met je mix en geld terug moet gaan betalen voor die behandelingen die de mix verstoren. Vanaf juli/ augustus zijn de eerste omzetplafonds bereikt. Ik werd vorige week gebeld door een zorgmakelaar die met spoed op zoek was naar een behandelaar voor een verzekerde. Toen ik aangaf wel ruimte in de agenda te hebben maar voor deze verzekeraar geen budget meer was zelfs die persoon verbaast want het was pas augustus. Dat dit al 4 jaar op rij het geval is, was kennelijk bij de zorgbemiddeling nog niet doorgedrongen. Ook zijn er patiënten die bellen voor hulp, mij gevonden hebben op de website van de verzekeraar terwijl ik al aangegeven heb daarbij te vermelden dan mijn plafond bereikt is. Dat weigert die verzekeraar, ‘ technisch niet mogelijk’, en de helpdesk vertelt verzekerden dat ik ‘ wel een contract heb’. In contact komen over budgetten is als kleine aanbieder schier onmogelijk. Alle risico’s worden afgewenteld op de zorgaanbieder en de patiënt. Daarom is het goed dat in den lande nu duidelijke grenzen worden gesteld. Ik ben de werkverziekende boekhoudersterreur goed beu aan het worden.
Alberts
12 september 2017 / 10:19Wat een verschrikkelijke ellende! Iedereen die dit “beleid” veroorzaakt moet zich doodschamen. Artsen veel sterkte!
Mara Hesselveld
13 september 2017 / 02:36Of je kunt (net als ik) geen contracten tekenen. Je bent niet verplicht die contracten te tekenen.
Frits
13 september 2017 / 16:32Herkenbaar. De voortgang van regeldruk neemt niet af. Ben dagelijks bezig met vragen over afhandeling nota of andere technisch organisatorische vragen in plaats van diagnostiek en therapie.
Het leuke is dat om van een aantal regels af te komen, ik instelling geworden ben. Overigens moet je dan aan veel eisen en regels voldoen. En als beloning krijg je dan: nog meer regels van de verzekeraar. Leuker kunnen we het niet maken, ingewikkelder wel.
Ondernemen in de zorg: hachelijke onderneming.
Joost Mertens
13 september 2017 / 16:33