Gift voor Anthony
‘Op 17 maart 2018 ben ik getroffen door een hersenstaminfarct/ basilaristrombose. Die avond zou ik eigenlijk naar een verjaardagsfeest gaan van mijn allerbeste vriend, samen met mijn lieve vriendin. Uiteindelijk zat ik niet aan een biertje die avond, maar vocht ik voor mijn (nog jonge) leven op de Intensive Care Unit van het Erasmus MC. Diezelfde avond werd ik nog geopereerd via mijn lies en kwam ik in coma terecht. In mijn specifieke geval was coma niet goed, het tegenovergestelde zelfs. Normale mensen met een hersenstaminfarct krijgen 48 uur om een teken van leven te geven, maar na 48 uur gaf ik nog steeds geen teken van leven. Gelukkig kreeg ik een paar uur extra de tijd, tijd die ik net nodig had. Namelijk diezelfde avond waren de voorganger van de gemeente Jong en Vrij samen met zijn vrouw, een vriend van mijn ouders en mijn ouders voor mij op de ICU aan het bidden dat ik op tijd uit coma zou raken; bovendien werd het ‘avondmaal’ gebruikt en op mijn lippen gesmeerd. Later, toen mijn moeder alleen met mij op de kamer zonder ramen was, zag zij heel kort een fel wit licht. Later die nacht kwam ik uit coma.’
Dokters, detectives, filosofen en journalisten moeten vragen stellen en leren door te vragen. Langs logische lijnen moet immers tot de kern worden doorgedrongen. Maar soms doen vragen juist afbreuk aan een verhaal. Dat geldt ook voor de open brief aan ‘lieve allemaal’ van Anthony Veenman op www.geef.nl.
Geven is een leuke sport, waar Nederlanders dol op zijn. Op de site vechten – nu ik deze woorden schrijf – 3974 goede doelen en 7700 geefacties om een donatie. Tussen ‘Centje voor een Bandje 2019’, ‘Running the New York Marathon for Onky Donky’, ‘Verjaardag Ans… 70 jaar!!’, ‘Gestolen buitenboordmotor’ en ‘Help de ezels op Bonaire!’, vraagt ‘actievoerder’ Anthony om een donatie voor zichzelf, zijn ouders en 79-jarige opa. (Een kwart van alle donaties gaat naar het Daan Theeuwes Centrum voor Intensieve Neurorevalidatie in Woerden.) Na zo’n heftige periode ‘willen we een welverdiend weekendje erop uitgaan’ en met name ‘een Formule 1 GP in Europa’ lonkt. Op de foto zien wij het hoofd van de toen nog comateuze jongen. Voor de gelegenheid kreeg hij een donkerblauw petje op, waarvan het prijskaartje er nog aanhangt.
In 1937 was de Zuid-Afrikaans-Britse auteur, journalist en oorlogscorrespondent John Langdon-Davies (1897-1971) één van de oprichters van ‘Foster Parents Plan’ (tegenwoordig ‘Plan’). Tijdens de Spaanse Burgeroorlog trok hij zich het lot van weeskinderen aan. Toen dit goede doel in 1999 in opspraak raakte omdat ten onrechte de schijn was gewekt dat men het kind, waarvan je af en toe foto’s, tekeningen en brieven ontving, daadwerkelijk financieel adopteerde, kreeg ons vertrouwen een geduchte knauw.
Sindsdien staan we minder onbevangen tegenover het ‘Goede Doelen Imperium’. Natuurlijk, een logische reden hiervoor ontbreekt. Het is ook niet terecht. Maar juist wanneer het op schenken aankomt, kun je met goed fatsoen logica en rechtvaardigheid buiten de deur houden. Anthony krijgt dus van ons 25 euro: ‘Sinds 15 maart slaap ik weer thuis op mijn kleine kamertje en revalideer ik nog 4 dagen in de week intensief.’ In september kan hij weer verder met European Studies aan de Universiteit van Amsterdam. Petje af, jongen! Ik gun ieder die er zo slecht aan toe is als jij was jouw enorme wilskracht. En ook een wonder!