Grenzen

‘Laatste stukje. So far so good. Ik ga boarden. Zie jullie vanmiddag’, lees ik in onze gezins-WhatsAppgroep als ik in alle vroegte uit mijn bed stap en mijn mobiele telefoon pak, zoals de laatste twee jaar een gewoonte is geworden. Het ding ligt op het nachtkastje, want als je kind de wereld over zwerft, wil je bereikbaar zijn. Vandaag komt ze thuis, realiseer ik me. En volgende week verhuist ze, want dan begint het academische jaar.

Uiteraard heeft het kind precies de verkeerde dag uitgekozen om terug te keren van haar laatste lange reis (Vietnam), want het is deadline op de redactie en er liggen nog honderdduizend klussen. Maar geen deadline houdt me tegen. Vanmiddag ben ik op Schiphol en haal ik opgelucht adem, want hoewel het vertrouwen in ons kind groot is, is de wereld die ze betreedt akelig instabiel en heeft ze onderweg niet alléén de veilige plekken gekozen in haar drive om grenzen te ‘overschrijden’.

Als moeder op afstand ben je dankbaar voor zo veel door de wol geverfde zorgprofessionals

Ik denk terug aan de tijd die ze als vrijwilliger doorbracht in een Grieks vluchtelingenkamp waar ze kleding sorteerde. Samen met een stelletje ratten op een grote hoop met kleding. Hoe ze daar ‘en passant’ een lelijke virale longontsteking opliep en door de Amerikaanse artsen, die in het kamp de medische hulp verzorgden, bij gebrek aan pillen, oraal werd behandeld met steroids in infuusvloeistof-vorm. Dokters moeten inventief zijn in zo’n situatie. De vloeistof ging in een borrelglaasje en werd met een aanmoedigend ‘cheers!’ gepresenteerd. Als moeder op afstand ben je in zo’n situatie dankbaar voor zo veel door de wol geverfde zorgprofessionals.

Voor mijn vertrek naar Schiphol lees ik het artikel over Artsen zonder Grenzen en hun petitiecampagne #NotATarget. Over een wereld die dolgedraaid is en (medische) hulpverleners, noodhospitalen en patiënten tot doelwit maakt van geweld. Over hulpverleners die desondanks en tegen de verdrukking in doorgaan. Onze dochter staat straks weer ‘veilig’ op Hollandse bodem en gaat studeren. Maar ik ben bang dat er geen grenzen zijn aan haar drang de wereld te ontdekken en verbeteren. Gelukkig maar. Ik ga die petitie van AzG tekenen.