Groningen

Recentelijk is er een onderzoek gepubliceerd over het effect van de aardbevingen in Groningen op de gezondheid. Er wordt melding gemaakt van angst- en depressiestoornissen en fysieke klachten als hoofdpijn, slapeloosheid, hartkloppingen en maagproblemen. De onderzoekers stellen zelfs dat deze klachten samen kunnen hangen met een verhoogd risico op overlijden als gevolg van hart- en vaatziekten of door suïcide. Ze noemen in hun 2-jarig onderzoek dat zo’n 10.000 inwoners stressgerelateerde gezondheidsklachten ondervinden.

Ik heb begrepen dat het lang heeft geduurd voordat politici in Den Haag accuraat reageerden op de noodroep van gedupeerden. De mensen hebben betrokkenheid gemist en begrip van de impact van het gebeuren. Ze vroegen zich af of het verschil had gemaakt als er een beving was geweest in Den Haag. Of als er bekenden van de ministers zouden wonen.

Maakt het uit in welk gebied men woont, hoeveel het kost of wat voor lobby er gevoerd wordt?

Maakt het uit in welk gebied men woont, hoeveel het kost of wat voor lobby er gevoerd wordt? Voor de Mexicaanse griep moesten we allemaal gewaarschuwd worden, maar de aandacht voor de Q-koorts was marginaal. Nadelige effecten op de gezondheid zijn soms meteen duidelijk, soms niet. Het is bekend dat heftige hagelbuien in Brabant bij vele boeren niet alleen financiële schade gaven maar ook psychische. Dat de mensen behoefte hebben aan ondersteuning lijkt me duidelijk.

Door de bevingen in Groningen hebben 85.000 mensen meervoudige schade. Er heerst een gevoel van onveiligheid in huis en angst voor de volgende beving en over een goede afloop van de afhandeling van de schade. Ik heb het idee dat minister Wiebes er nu werk van gaat maken maar we weten dat andere aspecten van de gaswinning mee spelen.

Goed dat er nu op grond van het onderzoek gewezen wordt op het maken van een gecoördineerd plan waarbij veiligheid, gezondheid en vertrouwen centraal staan. Bij de aanbevelingen staat duidelijk dat die drie punten mee moeten spelen bij de afweging van kosten en baten. Ook moet er ruimte zijn voor het delen van emoties. Bewoners en sociale verbanden moeten betrokken worden waarbij iemand de regie moet nemen. De signalering van psychische gezondheidsklachten verdient aandacht en er moet eerlijke informatie gegeven worden over de veiligheid van mensen en de risico’s die ze lopen.

Dit protocol kan, enigszins aangepast, natuurlijk ook bij andere calamiteiten ingevoerd worden. Er spreekt betrokkenheid uit en oog voor het belang van bewoners. De politiek moet dit ter harte nemen want bewoners missen vaak steun in hun regio. Bij de aardbevingen leek het dat de slogan ‘er gaat niets boven Groningen’ beter ingeruild kon worden voor ‘je zal er maar wonen..’ van  Limburg. Als men zich in Den Haag meer betrokken weet, zoals de slogans : het ‘doet wat met je’ van Drenthe , of  ‘dan denk je aan Brabant’ dan speelt het gevoel van in de steek gelaten te zijn hopelijk niet meer. Niet in de provincie, noch in de Randstad.

Delen