Hand overspeeld

Het is een mooie cao, en de ziekenhuismedewerkers, de vakbonden en voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen Ad Melkert waren er dan ook blij mee. “Een duidelijk signaal aan mensen die misschien overwogen iets anders te gaan doen”, noemde hij het.

Groot was echter de verbazing toen hij vervolgens een heel ander signaal afgaf, namelijk dat niet de ziekenhuizen maar de overheid en de zorgverzekeraars moeten opdraaien voor de kosten. En niet alleen verbazing trouwens, maar ook verontwaardiging. Hoe haalde Melkert het in zijn hoofd om van deze cao een sigaar uit andermans doos te maken?

De meeste ziekenhuizen kunnen de loonsverhogingen prima zelf opvangen

Het mocht dan ook niet zo zijn. Minister Bruno Bruins was direct ondubbelzinnig duidelijk: goed nieuws die cao, maar wel jouw goed nieuws en niet het mijne. En ook de zorgverzekeraars reageerden in niet mis te verstane bewoordingen: ‘Wij zijn geen partij in dit akkoord’.

Melkert heeft met zijn oproep aan de overheid en de zorgverzekeraars dus zijn hand overspeeld. Maar misschien had hij dat ook zelf al wel verwacht. In het Volkskrant-artikel zei hij: “Dit is werkelijk op het randje van wat ziekenhuizen aan financieel risico kunnen nemen.” De woordkeus is hier essentieel: op het randje is niet over het randje. Met andere woorden: de ziekenhuizen kúnnen dit aan. DSW-baas Aad de Groot bevestigt dit ook in de Telegraaf: de meeste ziekenhuizen kunnen de loonsverhogingen prima zelf opvangen. En als ze dat niet kunnen, is meer aan de hand.

Delen