Heb je even?
Leestijd 3 minuten
Nourhan mailt of appt mij meestal, maar nu gaat de telefoon en verschijnt zijn naam in de display: ‘Beste Ignace, heb je even tien minuten tijd om bij mijn oom de bloeddruk op te nemen?’ Dat is natuurlijk prima, maar ik herhaal wat ik eerder tegen deze uitstekend ingeburgerde Syrische statushouder heb gezegd: ‘Je weet dat ik niet meer als huisarts ben geregistreerd en dat ik bijvoorbeeld ook geen recepten meer mag uitschrijven.’ Ja, dat weet Nourhan, maar hij is maar al te blij dat ik zijn oom wil helpen.
Rond zijn veertiende is Nourhan door vier mannen aangerand of verkracht. Over wat er precies is gebeurd heeft hij zich nooit uitgelaten maar volgens mij was de impact hiervan behoorlijk groot. Met zijn ouders, broer en zus woonde hij toen nog in Saoedi-Arabië. Kort na het gebeuren is het gezin terugverhuisd naar Syrië. Mogelijk speelden hierbij ook andere redenen. Daarover heeft Nourhan evenmin gesproken. Aan de telefoon legt hij uit dat zijn oom nog altijd in Saoedi-Arabië woont. Daarom had de man ook het geld en de toestemming om naar Europa te reizen.
Het trieste van de sympathieke Nourhan is dat hij al jaren een tamelijk eenzaam bestaan leidt, terwijl hij eigenlijk een echte ‘family-man’ is. Een paar dagen in de week zorgt hij uiterst liefdevol voor zijn 5-jarige dochter. Toch heb ik hem nooit horen klagen. Nu deed zich de kans voor dat vanuit maar liefst vier of vijf landen ongeveer vijftien familieleden naar hem toe zouden komen. Het gezelschap zou ook nog bij hem overnachten, een logistieke operatie van formaat. Nourhan richtte het schuurtje in als slaapplek voor hemzelf en zijn dochter.
Twee dagen geleden belde Nourhan al over zijn oom en gaf hij bloeddrukwaarden door die de man met zijn eigen elektronische bloeddrukmeter had gemeten. Die waren onwaarschijnlijk hoog. Ook kreeg ik louter systolische waarden te horen. Ik heb toen geadviseerd dat zijn oom driemaal op een dag telkens drie keer kort na elkaar in dezelfde positie aan één kant zijn bloeddruk zou opnemen. De man had overigens geen klachten maar was wel gespannen. Zijn dochter was teruggevlogen naar Londen, terwijl zijn eigen thuisvlucht was gecanceld.
Pas dan hoor ik dat zij zelf apotheker is, net als hun naar Londen teruggekeerde dochter
De aanleiding om mij opnieuw te bellen is dat zijn oom nu erg angstig is geworden en over hoofdpijn klaagt. Met zijn vrouw, een neef uit Oostenrijk en Nourhan meldt hij zich bij ons thuis. Ook iemand zonder medische bagage begrijpt dat je dan niet onmiddellijk de bloeddruk moet gaan opnemen. Tien minuten worden uiteindelijk anderhalf uur. In alle rust probeer ik wat medische gegevens te achterhalen. De patiënt – plots is de man ‘patiënt’ geworden – vertelt dat hij elke maand in een ziekenhuis zijn bloeddruk laat bepalen. Deze is altijd normaal en hij zou niets mankeren. Maar hij is nu erg angstig: ‘Ik zou graag nog een tijdje willen blijven leven.’
Voor de zekerheid vraag ik naar medicatie. Jazeker, voor de bloeddruk worden twee pillen gebruikt: een volgens mij in Nederland niet verkrijgbaar combinatiemiddel A en medicament B, dat wel in ons land wordt voorgeschreven. Van medicament B ontdek ik dat de hoogste dosering wordt gebruikt. Zowel met zijn eigen als met mijn elektronische bloeddrukmeter worden metingen gedaan. Terloops ontdek ik dat de man de bloeddruk niet goed opneemt. De waarden schommelen tussen licht en matig verhoogd. Met mijn oude bloeddrukmeter meet ik een volstrekt normale bloeddruk maar dit bevestigt vermoedelijk een lichte achteruitgang van mijn gehoor.
Wat nu? Overleg met een collega? Dan moet ik natuurlijk vertellen dat deze patiënt niet verzekerd is en krijg je al die ellende. Dus bel ik onze eigen apotheker. Een uiterst vriendelijke waarnemer is bereid om met mij mee te denken. Na ruim tien minuten ligt er een conclusie: middel A mag zo nodig worden verhoogd tot tweemaal daags; middel B moet in dezelfde dosis worden doorgeslikt. Wanneer ik alles heb uitgelegd krijg ik plots een onverwacht compliment van de vrouw, die het helemaal met het beleid eens is. Pas dan hoor ik dat zij zelf apotheker is, net als hun naar Londen teruggekeerde dochter. Het voelt een beetje alsof ik een examen heb gedaan, waarvoor ik gelukkig ben geslaagd.
Om redenen van privacy is de naam gefingeerd.
Naschrift
Na een paar dagen informeer ik bij Nourhan hoe het met zijn oom gaat. Nourhan: ‘Hij maakt het uitstekend en heeft geen klachten meer. Ik heb mijn oom zelfs niet meer gevraagd of hij nog zijn bloeddruk heeft opgenomen….’
