Het cc’tje

Wat hebben mails en to do-lijstjes gemeen? Ze zijn er altijd, staan meestal bomvol en ze lijken veel informatie te bevatten. Dat raakt wel meteen de kern, want doordat ze er zijn, geven ze de indruk belangrijk te zijn. Maar is dat ook zo?

Met deze filosofische benadering stort ik me op mijn overvolle mailbox. Ik ga voor de gestructureerde aanpak: schrappen, verplaatsen of meteen actie ondernemen. Meer opties zijn er gewoon niet.

Mails verplaatsen is eigenlijk willen schrappen maar nog niet durven. Ik denk dan slim te zijn door ze te ordenen in een mapje, omdat ik de info nog zou kunnen gebruiken. Maar als ik wetenschappelijk zou analyseren hoe vaak ik die weg-geordende mails nog lees, zou de uitkomst statistisch significant zeer onwaarschijnlijk zijn.

Mijn grote ergernis in de mailbox zijn de vervuilende cc-mails waarin ik dan het cc’tje ben. Wie heeft cc bedacht? Gaat het om ’tikkie jij bent ‘m’, want ik heb het gedeeld dus je bent medeverantwoordelijk? Of is het ter info maar je hoeft er nu niks mee? Ik heb besloten dat de cc-mail bij onduidelijkheid naar de prullenmand gaat. Jammer dan, maar als ik tot een cc’tje ben gedegradeerd, dan voel ik me geen hoofdpunt. Een belofte aan mezelf is dat ik ga proberen cc zo min mogelijk te gebruiken want ik wil geen ergernis van een ander worden.

Maar opgepast: er zijn cc’s die wel tellen, namelijk als je deelgenoot gaat worden van iets nieuws en op deze manier geüpdatet kan worden. Heb ik nu dus nu met een nieuwe baan en inmiddels vier mailboxen (moet ik nog iets mee doen). Deze categorie cc mag dus niet weg gerangeerd worden.

“Mails verplaatsen is eigenlijk willen schrappen maar nog niet durven”

Na de mails komen de lijstjes. Ik ben een echt lijstjesmens en gebruik daarvoor verschillende gekleurde post-its. Een observatie over de tijd toont dat het aantal lijstjes recht evenredig is met de drukte in mijn hoofd; dit is louter een observatie zonder actiepunt. Nadat ik het zoveelste post-itje had volgekrabbeld viel het mij (en het thuisfront) op dat er her en der in het huis gekleurde blaadjes lagen. Aangezien ik de kinderen niet wil besmetten met mijn lijstjessyndroom, moest ik dit woekerend virus- of mutantgen elimineren. Dus niks meer opschrijven, maar uitvoeren of schrappen.

Ik begin met het verzamelen van alle post-its (ook die in de badkamer of naast mijn bed). Timing voor deze klus is essentieel: er was rust in de tent, de keukentoog was opgeruimd en een kopje koffie erbij met mooi uitzicht op de herfstblaadjes in de tuin. Zowaar bijna een zenmomentje (dichterbij mediteren ga ik niet komen).

Punten zomaar van het lijstje schrappen is het leukste, want het geeft me het gevoel dat ik al iets gedaan heb. Het betreft dan meestal piekerdingetjes zonder to do, die ik dan kon weg piekeren door ze op te schrijven. Ook mooi zijn de dubbel opgeschreven  to do-dingetjes, schrappen maar.  Een analyse van dubbel opgeschreven punten leert me dat ik die punten zodanig belangrijk vindt dat ze op alle blaadjes  staan. Dit zijn levensbelangrijke punten zoals blaadjes uit zwembad halen, nieuwe hardloopschoenen bestellen of postpakket ophalen. Minder vaak genoteerd, doch nog belangrijker is bijvoorbeeld tweede kwartaal boekhouding inleveren of aansprakelijkheidsverzekering checken.

Resultaat van mijn lijstjeswerk is dat ik nu één nieuw lijstje heb gemaakt, dat kan ik weer aan. De allerbelangrijkste zaken heb ik uiteraard meteen aangepakt. Voldaan gevoel.

En alsof het zo moest zijn, kwam ik vandaag een nieuwe omdenken-quote tegen: maak voor op je vrije dag ook eens een lijst met not to do-dingetjes. Die bombardeer ik dan meteen tot mijn favoriete lijstje.