Het is te veel

Wachttijden, beveiligd mailen, verschillende regels zorgverzekeraar, software systemen, complexere zorgvragen, overuren en steeds andere instanties, spelers op de zorgmarkt, et cetera. Als oplossing voor de problemen in de zorg wordt gewezen naar meer samenwerken. Dat gebeurt al vele jaren en door een complexere zorgmarkt kost dit veel meer energie. Hoeveel mogelijke samenwerkingspartners denkt u dat er zijn in de regio? We zitten al in verschillende kringen en in ParkinsonNet en werken samen met gemeente, jeugdgezondheidszorg en binnen eerste, tweede en derde lijn. Dat brengt veel expertise samen en daar plukt de patiënt de vruchten van. Overleg kost echter tijd en daar hebben we niet genoeg van.

We moeten vaker nee zeggen, wordt er vervolgens gezegd. Dat zou een oplossing zijn voor onze problemen. Huisartsen gaan dat nu steeds vaker doen met als reactie een brief met een paarse stempel erop. In veel situaties heeft nee zeggen echter grote consequenties en verantwoordelijkheid zal iemand moeten nemen. Nee zeggen gebeurt zeker en is ook een vast onderdeel van ons vak. Er komen echter steeds meer situaties waarbij dan duidelijk schade wordt opgelopen omdat ieder nee zegt; geen plek, geen tijd, niet mijn verantwoording… Nee roepen doen we ook tegen onze beroepsvereniging en zorgverzekeraars wanneer de eisen te hoog zijn en de vergoedingen te laag. We roepen echter al heel lang. 

‘Treed nu eindelijk eens op of treed af zou ik zeggen’

Dat digitalisering en technologie ons helpen is zeker waar. De huiver is er allang vanaf en het kan veel betekenen. Overwaardering ervan is echter net zo schadelijk als onderwaardering. Je moet er mee kunnen omgaan en de mogelijkheden kennen. Deze week lazen we nog de onmogelijkheid van systemen. Een opdracht uitvoeren vanuit het ministerie voor meer koopkracht kon niet: ‘Computer says no!’ Die heeft geen moeite met de consequenties. Een ander recent voorbeeld is dat een behandelindex landelijk afspreken toch niet mogelijk blijkt.We houden dus dezelfde willekeur.

Zoals Pauline Meurs – hoogleraar en socioloog – in haar afscheidsrede aanhaalde, zijn er vele beleidsprogramma’s geweest binnen de zorg zoals Zinnige Zorg, de juiste Zorg op de Juiste Plek en nu Gepaste zorg. Zij stelt dat de kosten van zorgverzekeraars hierdoor verminderd zijn maar dat er niet bewezen is dat er ook echte verbeteringen in kwaliteit zijn gekomen door die programma’s. Ze zegt; “Sterker nog: het drukken van de kosten door de zorgverzekeraar heeft vooral geleid tot een verschuiving van de administratieve lasten.” Die kwamen op het bord van de zorgverleners. Dat is een reden te meer om als zorgprofessionals af te haken.

Er is veel geschreven over de onvolkomenheden van het stelsel, maar keer op keer wil de regering het niet verbeteren. De verscheidenheid aan (zorginkoop)regels van de zorgverzekeraars is een doorn in het oog en is gemakkelijk op te lossen. Stel hier regels voor op, want de branche doet het zelf niet. En onlangs vroeg de Consumentenbond aan VWS om te zorgen dat de informatie over de polissen nu eindelijk eens verbeterde. De zorgverzekeraars blijven veelal onduidelijk en de polisbrij is gewoon te veel. Alle waarschuwingen hiervoor worden al jaren genegeerd. Treed nu eindelijk eens op of treed af zou ik zeggen. Het is voor ons namelijk veel te veel en dat al veel te lang.