Het systeem
Ik moet u eerst even scannen. De barcode staat op uw polsbandje. Zodra dat is gebeurd, vult het systeem de rest aan. Vrijwel alles in dit ziekenhuis gaat al digitaal. Naast u ziet u nog een paar papieren formulieren liggen. Die moeten nog in het systeem worden gebracht. Want hoe minder papier, des te hygiënischer. Alleen wanneer ik alles klaarzet voor een patiënt maak ik nog gebruik van een handgeschreven memo-velletje. Kijk, hier ligt het.
Je moet het jezelf aanleren. Gelukkig kan ik goed met computers omgaan. Verder ben je aangewezen op collegae die dezelfde functie als jij hebben.
Het lastige is dat iedere functie een eigen profiel heeft. Daarbij horen bevoegdheden: wat mag je wel en niet doen in het systeem. Als verpleegkundige mag ik bijvoorbeeld geen medicamenten voorschrijven, ook geen medicamenten die nodig zijn voor mijn werk. Wanneer een specialist ons een onderzoek laat doen en hij voert dit zelf in, dan is alles in één keer rond. Maar vraagt dezelfde specialist hetzelfde onderzoek telefonisch aan, dan ontbreekt het medicijn wat ik nodig heb voor het aangevraagde onderzoek. Ergens in het systeem gaat er dan iets mis, maar niemand heeft daar grip op en kan daar iets aan doen. Dan moet ik gaan bellen, eerst naar de betreffende specialist en wanneer deze het te druk heeft naar de dienstdoende vervangen. Dat kan een hoop tijd kosten, maar zonder autorisatie kan ik niets.
Het was echt een chaos toen het nieuwe systeem in dit ziekenhuis werd geïntroduceerd
Iedereen op deze afdeling weet inmiddels dat je het systeem niet blindelings moet vertrouwen en dat je continu het hoofd erbij moet houden. Want het systeem werkt nog bepaald niet zonder mankementen. Laatst leidde dit tot een medicament dat slechts de helft van de benodigde dosering bevatte. Onderling communiceren is slechts gedeeltelijk mogelijk. Voor communicatie met patiënten maak ik gebruik van een ander systeem. Dat gebeurt weliswaar in een beveiligde omgeving maar loopt wel via mijn eigen smartphone. Dan kan het voorkomen dat je ’s avonds rond elf uur thuis op de bank ligt, wanneer er een berichtje binnenkomt.
Vroeger moest je in het ziekenhuis hele afstanden lopen om aan patiëntendossiers te komen en dan moest je maar hopen dat deze op de juiste plek lagen. Het huidige systeem heeft wat dat betreft wel voordelen. Maar of het nu beter is dan vroeger weet ik niet. Het systeem komt uit Amerika en daar zijn toch andere dingen belangrijk dan hier. In Amerika moet alles exact in het systeem worden vastgelegd om claims te voorkomen. Verder draait veel om het uiterlijk: “Kijk eens: in ons ziekenhuis kunnen wij het zonder papier.” Dat oogt professioneel. Het gaat hierbij dus heus niet alleen om bezuinigingen maar ook om de uitstraling. Ons nieuwe systeem maakt het lastig om met andere ziekenhuizen die dit systeem niet hebben te communiceren. Ik weet trouwens niet of huisartsen toegang hebben tot ons systeem. Ik durf zeker niet te beweren dat de veiligheid van patiënten door dit systeem beter is geworden. En het systeem is zo bureaucratisch dat het uiteindelijk niet meer tijdswinst oplevert.
