Het zit erop

Het zit erop. Voor de laatste keer loop ik mijn ziekenhuis uit. De deur valt dicht en mijn ziekenhuisbadge zal me geen toegang meer verlenen tot de OK. Ik wist dat deze dag eraan zou komen, maar tussen weten en voelen ligt een groot verschil. Ik loop weg met een raar en onbestemd gevoel.

Maar het is zo en hoewel het niet mijn eigen keuze is, is het me gelukt om dit nu als feit te zien. 

Ik kan niet meer opereren door een probleem aan mijn arm. Ik blijf chirurg in hart en nieren, maar hou het mes in de zak. Feit, punt.

Dat proces ging uiteraard niet vanzelf en het heeft me genoeg tijd met ups en downs gekost. Maar ook voor lastige omstandigheden geldt dat je altijd zelf de keuze hebt hoe je ermee omgaat. Ik heb een dit-is-geen-afscheidsborrel gegeven en dat was een mooie afsluiter.  Er was zelfs een Sofie-quiz. Mijn collega, de quizmaster, heeft, och arme, nadien aan de post-stressdiarree gezeten, omdat presenteren niet zijn ding zou zijn. De arme stakker beseft niet eens hoeveel spreektalent (en humor) hij wel niet heeft.

‘Hoewel het niet mijn eigen keuze is, is het me gelukt om dit nu als feit te zien’ 

Na dit hoofdstuk, was het voor mij zaak om andere kansen te zoeken of nieuwe te creëren. Het was een uitdaging, maar uitdaging is ook een van mijn drijfveren, dus ik kon er wel wat mee. Plan B of C of D moest plan A worden. Dus deze dokter gaat de andere toer op.

Ik heb het afgelopen jaar veel geleerd, onder andere ook hoe belangrijk afschakelen is. Voor mij betekent dat om te stoppen met nadenken over het werk of stoppen met piekeren over allerhande andere zaken.

Het mooie van afschakelen is dat iedereen dat op zijn eigen manier doet. Goed ontspannen is niet hetzelfde als tijd vrij maken om te reflecteren. Het wil ook niet zeggen dat ik met een auto vol gillende hockeymeisjes naar de uitwedstrijd rij of dat ik een overvol boodschappenlijstje in 10 minuten in mijn winkelwagentje moet hebben.

Mijn afschakel-momentjes horen bij mij. Zo heb ik afgelopen weekend samen met man en zoon de halve marathon gerend, in mijn geboortestad. De voorbereiding op zich heeft me de afgelopen maanden genoeg ontspan- en inspanningsmomentjes opgeleverd.  En de extra troef bij sporten voor een doel, is dat je nadien ook nog van je prestatie kan nagenieten. Dat is dan weer mooi meegenomen.

Maar hoe verschillend is iedereen hier wel niet in?

Aangezien ik geen 20 meer ben, liep ik maandagochtend toch enigszins stroef naar mijn nieuwe werkplek, waar het gelukkig ook weer wemelt van de dokters en de zorgverleners. Met nog napretoogjes vertelde ik een collega over het lopen, waarop hij niet-wenselijk antwoordde: “ ik begrijp echt niet waarom mensen zoiets doen.”

Enigzins bezorgd vroeg ik wat hij dan doet ter ontspanning. Ik voelde namelijk een verantwoordelijkheid opkomen om hem ook zoiets te gunnen.

Bleek hij een echte houtkunstenaar te zijn,  van kruidenbakjes tot een houten bijenhotel en een hele bedstee in stapelbedvorm.

Dat doe ik hem dan weer niet na.