Hoe erg én mooi kan oudjaar zijn

Het was Oudjaar, vreselijk koud en het voelde nog kouder door de koele band met mijn vriendin. Ik bracht haar aan het begin van de avond naar het station. Zij zou de jaarwisseling bij haar ouders vieren. Zelf heb ik niets met Oud & Nieuw. Elk jaar zie er zelfs weer tegenop. Als kind had ik al de pest aan alles wat eindigt en als een leeg vel opnieuw begint. Noem het scheidingsangst of het doet er niet toe wat. Aan het verleden weet je wat hebt, jouw dromen over de toekomst bieden geen enkele garantie dat je een betere tijd tegemoet gaat.

Bij het station bleek dat er geen treinen meer reden. Met Oudjaar is de dienstregeling al beperkt maar daar hadden wij rekening mee gehouden. Het treinverkeer was echter volledig gestaakt vanwege bevroren wissels. Oh, wat hadden wij er beiden de pest in. Ik had mij het liefst ongemerkt willen terugtrekken in mijn kamer op de studentenflat, lekker vroeg naar bed gaan en hopen dat ik niets zou horen van het geknal van het vuurwerk. Alle oliebollen konden mij gestolen worden. Maar daar stonden wij dan, twee chagrijnige mensen op een vrijwel verlaten stationsplein.

Van een goede kennis hoorde ik dat de meeste relaties van degenen die via datingsites snel de liefde van hun dromen vinden niet lang standhouden. Partners gaan af op profielen en dat leidt vaak tot te hoge verwachtingen van elkaar. Krampachtig proberen beiden die verwachtingen nog wel een tijdje waar te maken maar dan knapt de roze ballon en is over en uit. Op het gebied van de liefde ben ik altijd wat stuntelig geweest. Bij de betreffende vriendin die ook medicijnen studeerde was mijn eerste verleidingspoging een uitnodiging om mee naar Parijs te gaan.

Was ik smoorverliefd op haar? Ik vond haar aantrekkelijk, maar mijn prille liefde haalde het lang niet bij de alles overrompelende gevoelens die verliefden in films bedwelmen. Ik maakte deel uit van een vriendengroep die mij even dierbaar was. Wanneer één van mijn vrienden verliefd was geworden en onze groep de rug toekeerde deed mij dat veel verdriet. Ik vond het in elk geval belangrijk om de vriendengroep – voor mij een tweede familie – trouw te blijven. Natuurlijk dacht mijn vriendin hier anders over en dat verklaarde waarom het met de liefde niet zo wilde vlotten.

Het begon te sneeuwen. We móesten wat doen. Er zat niets anders op dan naar mijn ouders te gaan die in dezelfde stad woonden. Onderweg zouden we bij een Chinees in het centrum eten afhalen. Ik parkeerde de wagen om de hoek bij een hotel. Vanuit de donkere portiek liep iemand moeizaam op mij af. Het bleek te gaan om een gestrande Amerikaanse student. Hij kon nergens onderdak vinden en vroeg of ik hem kon helpen. Alle hotels waren gesloten. Ik bood hem direct aan om mee naar mijn ouderlijk huis te rijden.

Als puber vond ik twee dingen verschrikkelijk: banden plakken en scheiden. Hoe ik bij dat laatste kwam weet ik nog niet. Elkaar in de steek laten dóe je niet! Je laat überhaupt niemand die jou nodig heeft in de steek. Mijn vriendin vond het eigenlijk maar niets dat ik zomaar een wildvreemd iemand van straat oppikte en mee naar mijn ouders nam. Wat moesten zij hiervan wel niet denken? Die zaten plots met drie ongenode gasten opgescheept. Mijn chagrijn was echter van het ene op het andere moment verdwenen. Ik voelde mij juist gelukkig omdat ik iemand kon helpen.

Het ingaan van een nieuw jaar voelt bij mij als het betreden van vers ijs. Winterse taferelen kunnen heel mooi zijn maar vooral om naar te kijken. Met zijn allen hebben we toen de jaarwisseling gevierd en het was heel gezellig. Van onze Amerikaanse gast hebben wij nooit meer iets vernomen. Dat hoeft ook niet. Het enige wat ik hoop is dat hij ook van zijn kant goed voor andere mensen wil zijn, wanneer een beroep op hem wordt gedaan. Natuurlijk wil je weten of het nog iets is geworden met die vriendin. Jazeker: in 2022 zijn wij veertig jaar getrouwd!

Delen