Hoe houden we het leuk?

Wat maakt dat een jonge professional kansen ziet en plezier heeft in haar werk? Wat is de drive van de professional die al vele jaren meedraait? Ik spreek veel mensen uit het onderwijs en de zorg en hoor vaak herkenbare verhalen over hoge werkdruk, het missen van ondersteuning of over uitgeblustheid en stress. Wat het werken leuk maakt is bij jongeren eigen verantwoordelijkheid, maar wel met goede back-up en de kans om mee te denken. Bij de wat oudere professional kan het ondersteunen bij de obstakels van de digitale snelweg of een andere werkverdeling al wat rust geven.

Zaken die verder van belang zijn voor plezier in het werk bestaan misschien uit het goed kunnen omgaan met veranderingen en voor jezelf opkomen. En natuurlijk waardering van je werk in woord en (financieel) gebaar, en collegialiteit, aandacht voor teambuilding.

Ik was op een receptie van een zeer gewaardeerde collega die met pensioen ging. Zij bedankte haar jongere collega’s uit de praktijk om het geduld met haar en het steeds beantwoorden van haar vragen. Maar op hun beurt staken de jongere collega’s de loftrompet af over het feestvarken als zijnde een goed voorbeeld voor hen en ondersteuning bij vele zaken.

Ik hoorde daar ook collega’s die reikhalzend uitkeken naar het stoppen met werken. Er waren echter nog vele jaren te gaan en hoe houden we die leuk? En wat voor ondersteuning hebben de jonge professionals nodig die privé misschien ook druk zijn met woning, kind en sociaal leven? Want dat een goede balans tussen privé en werk belangrijk is, is overduidelijk. Administratie, veeleisende instanties en personen, concurrentie en opgelegde eisen maken de druk hoog en de mensen onzeker.

Door stress en regeldruk komen de negatieve verhalen steeds bovendrijven

Wat zijn nou de grootste struikelblokken en hoe kunnen we die wegnemen? Zijn de financiën te laag, de eisen te hoog of beide? Moet alles tegenwoordig vlug, vlug, vlug en moeten we overal te veel verantwoording voor afleggen?

Positieve ervaringen en verhalen zijn belangrijk voor het werkplezier, maar door de stress en regeldruk komen de negatieve verhalen steeds bovendrijven. Ik heb deze week echter een krachtige vrouw mogen uitzwaaien die toegesproken werd door collega’s en haar gezin. Haar man noemde het verloop van haar carrière vanuit een klein plekje in huis naar een plaats in een sfeervol gezondheidscentrum, waar een hele lange adem voor nodig was geweest. De kinderen gaven aan dat zij respect hadden voor hun moeder die misschien wel de eerste werkende vrouw met jonge kinderen in haar dorp was en dat ze geen aandacht tekort waren gekomen. Zelf gaf zij het belang aan van goede mensen om haar heen.

Wat bovenal bovendreef, was passie voor het vak en advies durven vragen en zelf ook geven, kritisch durven zijn maar ook open staan voor vernieuwing. Ik hoop dat meerdere mensen zo ’n voorbeeld hebben.

Delen