‘Ik ben als patiënt zo geschrokken’
Zijn hele werkzame leven werkte Paul Goderis (69) in de gezondheidszorg, op het laatst als bestuurder van een instelling voor mensen met een beperking. Na zijn pensionering leerde hij de zorg vanuit het perspectief van de patiënt kennen. In De kwetsbare patiënt beschrijft hij zijn ervaringen en houdt hij een pleidooi voor meer aandacht voor de zieke als mens.
Tekst: Annemarie Bergfeld | Beeld: Marco Vellinga/DB
“Ik zou gebeld worden over de uitslag van een scan. Op de afgesproken dag hoor ik niets. De dagen daarna ook niet. Ik zit in spanning. Uiteindelijk bel ik zelf met de endocrinoloog. Hij excuseert zich niet voor het niet-bellen en blijkt niet te weten waarover het gaat. Op mijn vragen reageert hij lauw. Waarom vraagt hij niet op z’n minst of hij me over 5 minuten kan terugbellen zodat hij het dossier erbij kan pakken?
Drie jaar geleden werd een groot, uitgezaaid kwaadaardig schildkliercarcinoom bij mij vastgesteld. Vier opnames, elf medisch specialisten en tal van biopsies, scans, operaties, bestralingen en jodiumbehandelingen verder weet ik dat genezing niet meer mogelijk is. Mijn levensverwachting strekt zich uit van enkele maanden tot enkele jaren. Hoewel mijn mogelijkheden drastisch ingeperkt zijn, voel ik me op het moment best lekker. Ten tijde van mijn frequente bezoeken aan het universitair medisch centrum, waar ik nu palliatief onder behandeling ben, was dat vaak anders. Door de gevolgen van mijn ziekte natuurlijk, maar ook door de schrik. Ik ben er werkelijk enorm van geschrokken hoe je als patiënt in de zorg bejegend wordt. Gebrek aan aandacht voor de zieke als méns, zo kan ik het nog het beste samenvatten.”
Lees verder (pdf).
6 reacties
Ik hoop dat mensen die nog werkzaam zijn in de zorgsector dit verhaal lezen en dan in de spiegel kijken
Robert groenevelt
5 april 2015 / 11:52Ook ik merk dit soort signalen en blijf alert en bereid mij voor op gesprek. Bij mijn internist gaat dat goed, de cardioloog echter is heel ander verhaal. Heb na mijn openhart operatie 2009 nu al 7 cardiologen op mijn pad gehad. Elke verandering werd o.a door steeds weer verschillende medicijnen een ramp. Volgende afspraak in juli. Cardioloog nr. 7. Ben door mijn schildklier klachten bij de internist terecht gekomen en ben heel blij met de man.
cesarina
6 april 2015 / 16:04Deels valt er misschien wat te verklaren uit werkdruk in de zorg…?! Echter… desinteresse en gebrek aan empathie zijn funest in de omgang met mensen die medisch gezien afhankelijk zijn van hun verzorgers en behandelaars!! Hiërarchie in ( opleidings) ziekenhuizen is nog steeds bizar ,veel specialisten hebben een hoog IQ, maar zeker geen EQ….hier zou zeker meer op getoetst kunnen worden voorafgaand aan de opleiding! En ook tijdens opleiding/ arbeidsproces zou dit belangrijker moeten zijn! Goed dat dit artikel in Arts en Auto te lezen valt en zo hopelijk ( aanstaande) medici wakker zal schudden…
Louise
7 april 2015 / 07:08Een man naar mijn hart. Goed artikel.
Andy
7 april 2015 / 08:52Een compliment voor de schrijver die met dit stuk (boek) allen werkzaam in de gezondheidszorg tot nadenken stemt. Zeker ook een compliment voor de redactie van Arts en Auto die dit kritische artikel plaatste.
Helaas is het zo dat empathie nog maar bij weinig medisch specialisten wordt aangetroffen. Tegenwoordig zijn steeds minder specialisten nog dokter, daar ligt het werkelijke probleem!
Tijd steken in begeleiding en conservatieve (medicamenteuze) oplossingen hebben plaatsgemaakt voor snelle verwijzing voor ingrepen. Wanneer daarna “het probleem” voor de specialist opgelost lijkt wordt de patiënt aan zijn lot overgelaten. De tijd dat de specialist zijn adviezen en (medicamenteuze) ingrepen poliklinisch controleerde ligt ook achter ons. Als patiënt wordt je, deels door ingrepen van de zorgverzekeraars, steeds meer aan je lot overgelaten. Dat begint overigens al bij de huisarts.
Ik weet niet of screening tijdens de studie wel de oplossing is: je hoort dit gedrag ook geleerd te krijgen tijdens de opleiding door je opleiders. Het lijkt er soms op alsof, eenmaal zelfstandig opererend, foute voorbeelden van gedrag bij collega’s worden nagebootst, waarbij tijdgebrek de dooddoener is.
Clemens Uitdehaag
11 april 2015 / 17:22Ik zou het boek geschreven kunnen hebben!Begrippen empathie en introspectie zijn wel uit te leggen maar toepassen is een heel ander verhaal.Laten we duiden dat het voor veel hulpverleners te hoog gegrepen is.Je kan net zo goed een pop leren lopen!Het lukt ze niet en zijn dus ongeschikt voor hun taak.
Joop Luk
29 juni 2015 / 17:23