In de wolken

Harde schijven zijn onhandig als je niet altijd op dezelfde plek bent. Hoe goed je ook nadenkt, er is altijd wel een bestand dat je vergeet mee te nemen. Daarom wordt mijn harde schijf hoe langer hoe leger. Mijn spullen staan ‘ergens op internet’. In de cloud, zoals dat nu heet. Amazon was de eerste die deze term gebruikt. Apple heeft de iCloud, die ervoor zorgt dat teksten, afspraken en adressen op verschillende computers synchroon lopen. Microsoft heeft de Skydrive (http://skydrive.live.com) en er is een Google Drive (http://drive.google.com).

Maar de populairste is Dropbox (www.dropbox.com). Alles wat je in de Dropbox stopt, is toegankelijk voor al je apparaten. Het is allemaal erg handig, maar ook wel angstig. Je gegevens staan ‘ergens’ op een computer, zonder dat je weet wie erin kijkt. Een bedrijf als Google leeft van het verzamelen van data, dus geruststellend is dat niet.

Allemaal erg handig,
maar ook wel angstig

Tegen meegluren is wel een remedie. Ik deel mijn gegevens via Spideroak (www.spideroak.com). Die doet hetzelfde als Dropbox, maar met als extra dat alle gegevens gecodeerd worden opgeslagen. Dat betekent dat niemand erin kan kijken, zelfs de technici van Spideroak niet. Dat maakt die dienst wel wat omslachtiger in gebruik dan Dropbox. Om de gegevens te ontcijferen is een geheime sleutel nodig die alleen op je eigen harde schijf ligt opgeslagen. Het nadeel daarvan blijkt als je op de link ‘wachtwoord vergeten’ drukt. Dan volgt de tekst: ‘We zijn er trots op dat niemand jouw wachtwoord weet, we kunnen je wachtwoord dus niet sturen.’ Niemand kan in dat geval ooit nog bij je gegevens. Hetzelfde gebeurt als Spideroak failliet gaat. Het blijft dus nodig om af en toe zelf een back-up te maken. Het digitale leven is vol gevaren. Het is kiezen: of iedereen kan meelezen, of je staat zelf voor een dichte deur.