Internationale solidariteit
De afgelopen week zijn in Venezuela de laatst resterende overblijfselen gesloopt van politieke vrijheid en parlementaire democratie. Zowel in Latijns-Amerika zelf als in het beschaafde, westerse deel van onze wereld, raakt de president van dit geplaagde land, Nicolás Maduro, hierdoor steeds verder geïsoleerd. Op één onsmakelijke voetnoot na.
Het regime van Maduro – en van zijn directe voorganger, de in 2013 overleden Hugo Chávez – bedient zich van een retoriek van radicaal-populisme die internationaal warme gevoelens oproept bij politieke partijen van de hard left. Bij de hedendaagse opvolgers dus van de communistische partijen van vroeger, zoals bij ons in Nederland de SP.
Hoe die SP, na jaren van openlijke vriendschap en bewondering, ook nu nog steeds weigert serieus afstand te nemen van degenen die het in Venezuela voor het zeggen hebben, is vorige week al goed beschreven en becommentarieerd door Elma Drayer in de Volkskrant. Maar er is één aspect van het Venezolaanse drama dat nog aanvullende, aparte aandacht verdient. En dat is: de gezondheidszorg. Of beter: wat daar nog van over is.
Ooit was Venezuela het rijkste land van Zuid-Amerika, en ook nu nog zit het op de grootste bewezen oliereserves ter wereld. Dat het land desondanks verzand is in een economische duisternis zonder precedent, is direct gevolg van het beleid van Chávez en Maduro. Van kapot-nationaliseren en kapot-reguleren van grote delen van de economie. Van miljarden verkwisten aan crimineel-nalatig gerunde overheidsprojecten. Van corruptie, nepotisme en kleptocratie op zelfs voor Latijns-Amerika ongekende schaal.
Nergens ter wereld is de sterfte aan aids nu hoger dan in Venezuela
Anno 2017, na bijna twintig jaren van steeds dictatorialer ‘chavisme’, is Venezuela een land waar gebrek is aan letterlijk alles. Gebrek aan voedsel voorop, maar ook aan alle andere soorten levensmiddelen, wat op zichzelf al een directe aanslag vormt op de gezondheid van veel burgers. Maar ook gebrek aan alles dat nodig is voor goeie gezondheidszorg. Aan geneesmiddelen en medische hulpmiddelen. Aan medische apparatuur. Aan hygiënische ziekenhuislocaties. En aan medische professionals, van wie er steeds meer het land ontvluchten.
De gevolgen zijn catastrofaal, en de verhalen zijn meer dan schrijnend. Nergens ter wereld is de sterfte aan aids nu hoger dan in Venezuela. Fatale aandoeningen als difterie en malaria beleven een rampzalige comeback. Kindersterfte en kraambedsterfte zijn omhooggeschoten. Wanhopig op zoek naar medische zorg trekken mensen de grens over naar Colombia en Brazilië, waar dit niet alleen leidt tot overbelaste ziekenhuizen maar ook tot overvolle mortuaria. En wie die optie van uitwijken niet heeft, en blijft aangewezen op ziekenhuizen in Venezuela zelf, is een weerloze prooi voor de terreur en roofzucht van gangs en milities, vaak direct verbonden met het repressie-apparaat van het Maduro-regime, die binnen die ziekenhuizen de dienst uitmaken.
To zo ver Venezuela zelf, maar tot slot nog iets over onze eigen SP. Nee: niet om hier dingen door elkaar te gaan halen die qua ernst niet met elkaar te vergelijken zijn. Het dagelijks lijden in Venezuela is hier natuurlijk het échte grote schandaal. De rol-op-afstand van regimevrienden elders ter wereld, is hooguit iets om je aan te ergeren, en speelt in het grote verhaal geen hoofdrol.
wie écht iets geeft om kwaliteit van zorg, wil niets te maken hebben met dit regime
Maar onthullend is het wel. Dat wil zeggen, onthullend voor wie nog steeds één ding niet eerder in heeft willen zien. Namelijk: hoezeer het overschreeuwen van ons eigen Nederlandse zorgdiscours, op de moreel hoogst-mogelijk verheven toon, waar de SP jarenlang alles op heeft ingezet, nooit méér was dan een cynische exercitie in onwaarachtigheid. Die niets te maken had met bekommernis om de zorg als zodanig. En alles met de hoop – die op 15 maart ijdel is gebleken – op goedkoop electoraal gewin.
Want wie écht iets geeft om kwaliteit van zorg, en om de klassiek-socialistische plicht tot ‘internationale solidariteit’, wil niets te maken hebben met een regime, hoe ver ook van ons eigen Nederlandse bed, dat de gezondheidszorg in Venezuela heeft doen verworden, omwille van het behoud van eigen macht, tot een mensgemaakte hel-op-aarde. Dus wat dit zegt over ‘de SP en de zorg’? Trek vooral uw eigen conclusie.
8 reacties
Afgezien van Uw haat jegens de SP nogmaals te etaleren hebt U ook geen kennis van zaken mbt Venezuela. Wat een onzin en verder ook niet de moeite waard om te becommentariëren.
Glenn Mitrasing
23 augustus 2017 / 23:36Als meneer Vuijsje nog een maatschappelijk project zoekt, dan zou hij wellicht de medische zorg in de VS kunnen voordragen. Of het opheffen van westerse sancties tegen Venezuela? De propagandistische rol van onze msm aan de orde stellen? Of gewoon benoemen dat hij zelf voorstander is van privatisering en marktwerking. Daar passen nationaliseringsgedachten niet in. Dat Chavez indertijd de oliesector (de grootste reserves ter wereld) heeft ontdaan van de oligarchen en bij die nationalisering de Exxons van de wereld eruit heeft gemieterd, is hem nimmer vergeven door de VS. Venezuela is niet de enige die gedemoniseerd wordt om heel andere redenen humanitaire, maar die niettemin op ‘humanitaire interventie’ van de bovenburen mag rekenen.
Wilma Schrover
24 augustus 2017 / 08:28Uw SPreoccupatie vijzelt het niveau van uw bijdragen niet erg op, helaas mijnheer Vuijsje.
J.Stam
24 augustus 2017 / 08:53Speciaal voor mevrouw Schrover: ‘de medische zorg in de VS’: https://www.artsenauto.nl/vier-scenarios/
Flip Vuijsje
24 augustus 2017 / 10:16Je zal dit regime maar steunen; ik zou me kapot schamen:
https://youtu.be/9lKUwBCIBzA
B.Willems
24 augustus 2017 / 21:44Voor F. Vuijsje en B. Willems
http://www.moonofalabama.org/2017/08/countdown-to-war-on-venezuela-step-ii-trump-imposes-more-sanctions.html
Wilma Schrover
26 augustus 2017 / 14:08Nee hoor mevrouw Schrover.
Mijnheer V. heeft een verhaal gebaseerd op narigheden in de zorg, gebrek aan veiligheid, gebrek aan voedsel, gangs, overvolle mortuaria, oversterfte in Venezuela, en ga maar door.
En dat allemaal dankzij de steun van de SP voor het regime aldaar. Volgens hem. Of, milder gezegd, hij suggereert dat, maar hij zal dat vervolgens ontkennen. Dat is namelijk het discours van dit soort virtuele helden.
Mijnheer V. trekt de conclusie :
” Namelijk: hoezeer het overschreeuwen van ons eigen Nederlandse zorgdiscours, op de moreel hoogst-mogelijk verheven toon, waar de SP jarenlang alles op heeft ingezet, nooit méér was dan een cynische exercitie in onwaarachtigheid. ”
( Wat kan die man toch mooi schrijven hè?
Je zou bijna denken dat zijn fabuleuze volzinnen, zijn schrijfstijl, zijn vuige leugens verhullen. Gelukkig zijn er nog weldenkende mensen! )
Ik zal het verhaal van V. samenvatten: de inzet van de SP om een single payer systeem te herintroduceren ( en dat, mevrouw Schrover, dat gebeurt in 99% van alle landen, behalve onder meer NL en de USA) is niet oprecht, want ze steunen de ellende in Venezuela.
Voor deze techniek van discussieren zijn allerlei namen verzonnen.
Mevrouw Schrover, geloof mij , die namen: ze zijn niet interessant.
Het volstaat slechts te onthouden dat het gaat om onwaarachtigheid en volksmennerij.
( Het cynische in deze , mevrouw Schrover, mijnheer V, hij verwijt al zijn tegenstanders volksmennerij ! ) .
De waarheid is dus niet wat het lijkt.
Zeker niet met een zekere V. als drager van de Waarheidsvlag. Laten we dat onthouden.
Ik linkte dus naar een stervende vrouw in de wachtkamer. In de USA.
Kijk nog maar eens goed. Het beeld van de stervende vrouw is vreselijk, en toch de moeite waard in al haar vreselijkheid.
Het interesseert namelijk niemand iets dat ze sterft. Echt, helemaal niets.
Ze is namelijk:
– zwart
– arm
– psychiatrisch patiente.
Who cares.
Ik vind dit beschamend, en een land ( wat voor land dan ook) onwaardig.
B.Willems
26 augustus 2017 / 22:16In een communicatie verhullen fraaie volzinnen niet zelden dat de afzender ervan gewoon poep praat.
Niets nieuws.
J.Stam
26 augustus 2017 / 22:58