Kalium

Het familiegesprek van mevrouw F. staat gepland om half drie. Vijf minuten van tevoren spreek ik de onderwerpen die we zullen behandelen nog even door met de co-assistent. Mevrouw F. is haar patiënt, dus mag zij het gesprek leiden. Ik zit ernaast en observeer; nu eens niet om ervan te leren, maar vooral om haar na afloop tips te kunnen geven hoe het nog beter kan.

Veranderingen komen snel.

Ik had niet verwacht dat mijn overgang van co- naar arts-assistent zo vlekkeloos zou verlopen. En misschien juich ik te vroeg; misschien moet de echte schok nog komen; misschien als ik straks dienst ga doen. Maar tot nu toe gaat het werk me gemakkelijk af. Zelfs als ik iets niet weet (en dat komt natuurlijk nog meerdere malen per dag voor) dan kan ik die kennis wel weer ergens opdoen. Ik ben en voel me een echte zaalarts. Zelfs het idee dat ík nu een co-assistent moet begeleiden, komt me niet meer zo vreemd voor als twee weken geleden.

De dochter van mevrouw F. zit al op ons te wachten, zenuwachtig en vol vragen. ‘Mijn’ co-assistent stelt zich netjes voor en als iedereen is gaan zitten, werkt ze het lijstje dat we van tevoren hebben opgesteld, punt voor punt af. In begrijpelijke woorden vertelt ze dat mevrouw F. opgenomen was in verband met een longontsteking. Dat ze daarom antibiotica gehad heeft. Daarnaast was er sprake van een ‘acute verwarring’, wat we vaker zien bij oudere patiënten die erg ziek zijn. Gelukkig is dat nu weer opgeknapt. En oh ja, we hebben ook nog medicijnen gegeven in verband met een hoog kaliumgehalte in het bloed.

Ik kan niet anders dan trots zijn op ‘mijn’ co-assistent. Ze neemt de tijd voor het gesprek, beantwoordt de vragen en dat zonder eenmaal mijn kant op te kijken! Wat moet ik haar nog leren?

De dochter van mevrouw F. is ook erg tevreden met het gesprek. “Fijn dat ik nu begrijp wat er speelt, zegt ze. “En als het kalium uit mijn moeders longen weg is, mag ze dus weer naar huis?”

De co-assistent staart haar verbouwereerd aan.

Later leg ik haar uit dat het soms niet uitmaakt hoe goed je je best doet om iets uit te leggen; als de patiënt of zijn familie te druk is met zorgen, wordt al die medische informatie zelfs in simpele bewoordingen onbegrijpelijk.