Klare taal

Ongeveer zeven jaar geleden begon ik dit blog om mijn ervaringen te delen over de zorg en het onderwijs. Veel thema’s kwamen aan bod, zoals praktijkgericht onderzoek, passend onderwijs en de positie van de patiënt, de zorgaanbieder en de zorgverzekeraar. Wat hopelijk naar voren kwam is dat het belangrijk is voor ieder om goed geïnformeerd te zijn.

Helaas maak ik nog mee dat een zorginkoper niet weet wat een logopedist allemaal doet. Of merk ik dat voor het gros van de mensen de informatie over hun zorgverzekering niet duidelijk is. De impact van veranderingen binnen het ene ministerie zoals bijvoorbeeld OCW  op een ander zoals VWS, lijkt vaak niet goed doordacht. En ook de uitwerking van bepaalde wetten had men beter kunnen voorzien.

Er zijn in de afgelopen jaren vele rapporten geschreven over de zorg en over meedoen in de samenleving. Vaak blijkt echter dat ieder eruit haalt wat in zijn straatje past. Wat de cijfers bijvoorbeeld aangaven over wat nodig is voor paramedische zorg werd van tafel geveegd door vele zorgverzekeraars. Dat er nu opstand uitbreekt bij zorgverleners was te verwachten. En het meedoen van mensen met een beperking is helaas verslechterd in plaats van verbeterd.

De balans tussen tijd, taak en vergoeding is helemaal zoek

Mijn ervaring met de vele regels in mijn werk beschreef ik ook. Regeldruk komt vanuit verschillende fronten en goed dat we aan het ontregelen zijn. Het lijkt echter laaghangend fruit wat aangepakt wordt en er blijven nieuwe eisen bijkomen. Ik merk dat ik allergisch begin te worden voor uitspraken als:  ‘De regeldruk die mensen ervaren, zit vaak met name in hun hoofd.’ Of: ‘De beroepsverenigingen zaten ook aan tafel’ waarbij niet wordt vermeld wat de zeggingskracht was van ieder. Richtlijnen worden overgenomen zonder ondersteuning voor de uitvoering. De balans tussen tijd,taak en vergoeding is helemaal zoek.

Wanneer één zorgverzekeraar iets schrapt maar de ander niet, blijft druk aanwezig. En de informatie over polissen blijft voor zorgvrager en –aanbieder problematisch. Verbeteringen aan ons zorgstelsel worden niet uitgevoerd ondanks vele signalen, ook vanuit adviesorganen. Patiënten en zorgaanbieders lopen vast. Ook de positie van collega’s die vanuit zorg werkzaam zijn in het onderwijs staat op het spel.

Natuurlijk is er geen simpele oplossing voor al deze zaken. Soms lijkt het alsof de zorgverzekeraar afgespiegeld wordt als boeman en wij als klagers. Het framen is aan de orde van de dag. Zo heeft ieder zijn of haar problemen. Zit de oplossing in technologie?  De suggestie wordt gewekt dat zorgaanbieders hier niet hard voor lopen en anderen lijken te dwepen met dit onderwerp.

Aangezien ik bemerk dat ik voor bepaalde vraagstukken gewoon kan wijzen naar blogs van jaren geleden, omdat de problematiek nog steeds aanwezig is, heb ik besloten te stoppen met dit blog. Ik dank u voor alle reacties en voor uitnodigingen voor een gesprek.

De redactie van Arts en Auto dank ik voor de plek die ik kreeg om klare taal te spreken over mijn ervaringen in de praktijk. Ondanks de zeer hoge regeldruk ga ik vol vertrouwen de toekomst tegemoet. Na zeven (magere) jaren hoop ik op wat vet op onze botten. In het belang van de voortgang van goede zorg voor jong en oud.

Delen