‘Nooit je mond houden’

In aflevering 2 van de serie over klokkenluiders maakte Arts en Auto een reconstructie van een conflict in een middelgroot ziekenhuis. Daar trok een longarts in 2010 aan de bel over het mogelijk disfunctioneren van een collega. De conclusie uit de interne en externe onderzoeken die volgden, is dat niet de betreffende arts maar de vakgroep als geheel disfunctioneerde. Een interview met de melder in deze zaak.

Tekst: Daan Marselis en Roel Notten

Nu de affaire langzaam maar zeker tot het verleden gaat behoren, kan ik met wat meer afstand naar de hele zaak kijken. Maar nog altijd vraag ik me af hoe het heeft kunnen gebeuren dat een kwaliteitsvraag tot zo’n schikking heeft geleid. Ik maakte mij destijds heel grote zorgen over de kwaliteit van de zorg en was niet bij machte om daar een oplossing voor te vinden. Alle eerdere pogingen vanuit de vakgroep om onze collega te helpen, werden door haar geweigerd. Ik probeerde goed te doen door een hulpvraag te stellen met als doel het probleem op te lossen. Maar uiteindelijk heeft dit alleen maar verliezers opgeleverd: er zijn longartsen vertrokken en het ziekenhuis heeft imagoschade geleden.

Op sommige momenten kan ik nog steeds boos en verdrietig worden over alles wat er is gebeurd. Die boosheid richt zich vooral op de wijze waarop de medische staf de onderzoeksprocedure in gang heeft gezet. Nadat wij vanuit de vakgroep longgeneeskunde onze zorgen over het functioneren van onze collega kenbaar hadden gemaakt, heeft de staf een interne commissie ingesteld die haar functioneren moest onderzoeken. Maar die interne commissie had geen ervaring met zulk onderzoek en gebruikte een instrument – appraisal and assessment – dat helemaal niet geschikt is om disfunctioneren te onderzoeken. Daar komt nog bij dat die interne commissie weinig objectief leek: de collega werd uitvoerig geciteerd en de vakgroep helemaal niet. Dat er geen compleet beeld over haar functioneren aan het papier is toevertrouwd en dat het papieren dossier vervolgens een eigen leven is gaan leiden, heeft grote gevolgen gehad. De conclusie luidde dan ook dat niet de collega maar de vakgroep disfunctioneerde. Die conclusie werd bekendgemaakt tijdens een bijeenkomst van het volledige stafbestuur. Dat was een bijeenkomst om het rapport bij ons longartsen naar binnen te meppen: ‘zo is het en dit hebben jullie maar te slikken’. Dat vond ik een intimiderende situatie en uitermate onplezierig. Maar wat vooral overheerste was ongeloof; het kan toch niet dat dit als de waarheid is opgeschreven?

Lees verder (pdf).