Klotsende oksels

Zwemmen zonder bandjes, autorijles, seks, coschappen of stage. Alles wat je voor het eerst in je leven doet, is spannend. Nou ja, niet voor iedereen in dezelfde mate. Waar de één hooguit wat kriebels in de buik ervaart voor zijn eerste college op de hogeschool of universiteit, betreedt de ander de collegezaal met klotsende oksels. Weer een ander doet de nacht ervoor geen oog dicht. ‘Als de docent mij maar geen vraag stelt.’ 

Binnen het spectrum van kriebels-in-de-buik tot geen-oog-dichtdoen, begeef ik me van nature ergens rechts van het midden. Laat ik het zo zeggen: bij zo’n eerste college kon ik er maar beter voor zorgen dat ik deodorant bij me had. In mijn jonge kinderjaren was het nog een graadje erger, als ik mijn ouders moet geloven. Op mijn verjaardag of op 5 december was ik soms letterlijk ziek van spanning. 

‘Ik kon geen woord uitbrengen’

Met de jaren heb ik die spanning gelukkig wel aardig onder controle gekregen. Terugkijkend was een belangrijk moment daarin een van de eerste keren dat ik een BN’er interviewde. Via de telefoon. Ik was gespannen omdat het een Bekende Nederlander betrof, maar meer nog omdat hij erom bekendstond geagiteerd te kunnen reageren, helemaal als ik een domme vraag zou stellen. Toen hij opnam en ik zijn typische stemgeluid hoorde, blokkeerde ik. Ik kon geen woord uitbrengen, zeker tien seconden niet, waarna ik met trillende stem de introductie zo kort mogelijk hield en direct maar een vraag stelde. Geen idee of hij doorhad dat ik bloednerveus was, maar Peter R. de Vries was aardig, veel aardiger dan ik had verwacht, misschien juist wel omdát hij doorhad dat ik zo zenuwachtig was.  

Het zal je niet verbazen dat die herinnering kwam bovendrijven toen de misdaadverslaggever afgelopen zomer werd vermoord. Dat greep me zeer aan, want ik heb altijd een zwak voor hem gehouden. Dankzij dat interview, waarvan ik leerde dat zenuwen niet nodig zijn, maar ook dat het niet erg is als ze wel de kop opsteken. 

Delen