Lage rugpijn

Je hebt het pas door als je het zelf meemaakt. Dit kun je zeggen over veel gebeurtenissen en gaat ook  op bij het meemaken van ziektes. Dit wordt niet altijd goed ontvangen door diegenen die al langer ervaring hadden met dat probleem. Maar inderdaad voel ik, na het aan den lijve ondervinden van de ongemakken van spit, beter mee met de mensen met lage rugpijn. Ik kon niet meer bukken, niets tillen en na even zitten of liggen was de pijn het hevigst. Ik begrijp nu beter het gekreun en het moeilijk  opkomen uit een stoel bij anderen. Ik was blij dat er iemand in mijn buurt was die me hielp want je merkt dan pas hoe vaak je iets laat vallen of iets wilt oppakken.

Zoals meerderen doen struinde ik het internet af voor informatie over wat ik precies had en vooral wat ik nu moest doen. Ook kreeg ik van alle kanten advies over pijnstillers waarbij ik er na het lezen van de bijsluiters helaas toch maar van afzag. De pijn zou een week kunnen duren of langer, maar zou wel minder moeten worden. Aangezien het  erger werd, zocht ik  toch maar een fysiotherapeut op en met geruststelling en extra medicatie via de huisarts kon ik redelijk het weekend doorkomen. Ik kreeg  zo ook meer invoelingsvermogen voor patiënten die dagelijks meerdere medicijnen moeten slikken en het besef van on/off periodes.

[Tweet “Door aan den lijve meegemaakte pijn meer invoelingsvermogen bij problemen van patiënten”]

Het was interessant om te lezen hoe de richtlijn voor lage rugpijn door de jaren heen is veranderd. In plaats van bedrust werd nu vooral bewegen geadviseerd. Ik stel me dan voor hoe zo’n richtlijn veranderd is. Is dat omdat er meer onderzoek gedaan is of omdat er goed naar de verhalen van de patiënten werd geluisterd? Of waren er dokters die van de richtlijn durfden af te wijken en betere resultaten behaalden met hun patiënten? Verder merkte ik dat het advies om de pijn te negeren en door te gaan met bewegen tegen je eigen gevoel ingaat. Het adagium‘luister naar je lichaam’ verkondig ik zelf namelijk ook nog weleens. Dat er dan mensen zijn die dan letterlijk alles uit hun handen laten vallen en als slachtoffer van de pijn meerdere dagen aangeven niets te kunnen, begrijp ik ook. Goede, duidelijke informatie kan dan veel betekenen.

Mensen dachten dat ik iets aan mijn ogen had omdat ik een week mijn bril droeg. Dat deed ik echter  omdat ik niet krom kon om mijn lenzen in te zetten. Zoals mijn ogen werden geopend over de beperkingen van mijn rug, sloeg een vriendin, die daadwerkelijk iets aan haar ogen had, een zucht: “Ik kan niet meer lezen; de krant niet, geen boeken. Ik mis het zo.” Ja, je ziet het pas als je het door hebt.