Leren omdenken

Staat het overheidsbeleid haaks op de Nederlandse zorgideaal, zoals de kop van een nieuwsbericht van Skipr stelt? Als vorig jaar nog 20 procent van de Nederlanders vond dat zorg dichtbij een taak van de overheid is en nu ongeveer een derde, kun je stellen dat het aantal mensen dat deze mening heeft is gegroeid. Maar gelet op het feit dat twee derde er dus nog steeds anders over denkt, was de kop ‘Meerderheid bevolking eens met overheidsbeleid zorg dichtbij’ correcter geweest. De kop uit het oorspronkelijke nieuwsbericht van Erasmus Universiteit Rotterdam: ‘Beleid overheid over ouderenzorg botst met opvattingen van Nederlanders’ was ook correcter geweest als er ‘…een derde van Nederlanders’ had gestaan.

Dit neemt niet weg dat promovendus Thijs van den Broek een belangrijk onderwerp aansnijdt over de mogelijke gevolgen van veranderend beleid voor de zorg die volwassen kinderen aan hulpbehoevende ouders verlenen. Wat hij blootlegt, is dat de gevolgen van dit overheidsbeleid zichtbaar en voelbaar beginnen te worden in de samenleving. En hij legt ook het gevolg hiervan bloot, namelijk dat een groeiend aantal Nederlanders van mening is dat de volwassen kinderen zich moeten richten op betaald werk en dat van de overheid mag worden verwacht dat ze dit mogelijk maakt door zorgtaken grotendeels op zich te nemen.

Wijzen naar de overheid als oplosser voor al onze problemen is niet meer van deze tijd

Bij het lezen hiervan moest ik meteen weer denken aan de noemer waaronder een kleine vijf jaar geleden een ActiZ-debat werd gevoerd: ‘Hier is mijn moeder, regelen jullie het verder?’ Wijzen naar de overheid als oplosser voor al onze problemen is niet meer van deze tijd. Waarom zeggen die werkende kinderen bijvoorbeeld niet: “Met wat ik verdien onderhoud ik mijn gezin en koop ik hulp in voor mijn kwetsbare ouders”? De overheid is geen crèche waar we alles kunnen dumpen.

Delen