Levenskunst
Het doet een beetje denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, de roman van Jonas Jonasson. Een 100-jarige vrouw die woonde in zorgcentrum Rustenburg van Opella, is weer zelfstandig gaan wonen. Deze locatie gaat over een paar jaar dicht en de vrouw stond daarom voor de keuze: verhuizen naar een andere locatie of weer zelfstandig gaan wonen. Ze koos dus voor het laatste, ook omdat ze behoefte had aan een groter appartement.
Het feit dat de vrouw voor hernieuwde zelfstandigheid kiest en meer woonruimte wenst, laat zien dat zij levenskunst heeft en een toekomst voor zichzelf in het verschiet ziet. Misschien geen zaken die je standaard verwacht bij een 100-jarige, maar het stemt wel tot nadenken. Oud is niet per se hetzelfde als der dagen zat, of niet meer in staat eigen regie te nemen. De critici die vorige week nog zo te hoop liepen tegen staatssecretaris Martin van Rijn dat ouderen door zijn beleid gedwongen worden om weer zelfstandig te gaan wonen, worden nu met hun neus op de feiten gedrukt. Van dwang is geen enkele sprake, benadrukt Opella. Dat wisten we vorige week natuurlijk ook al, maar vooral de SP en PVV smulden toen van het stemmingmakende bericht dat dit wél het geval zou zijn. Het bericht over deze 100-jarige vrouw laat zien dat er ook mensen zijn die zelf bepalen hoe zij hun zaakjes willen regelen, en die geen behoefte hebben aan betutteling door de overheid. Gaan Renske Leijten en Fleur Agema wel even bij haar op werkbezoek alsjeblieft?