Levenstestament

Zoals het verhaal gaat dat bij de loodgieter thuis de kraan drupt, zo was ik – warm pleitbezorger van het opstellen van een levenstestament – er tot voor kort niet in geslaagd om mijn ouders ertoe te bewegen vast te leggen wie voor hen de zaken moet regelen op het moment dat zij daar zelf onvoldoende toe in staat zijn. Altijd was er wel een reden om het maken ervan nog even uit te stellen. Tijd genoeg immers. En toen opeens was-ie er. De mededeling dat mijn vader ongeneeslijk ziek is. Mijn vader, mijn held, slim, stoer, sterk en onverwoestbaar, plots zo broos en kwetsbaar. En zo benauwd dat het te laat was om de zaken nog goed te regelen. Zou hij de afspraak bij de notaris nog wel redden? Fysiek, maar ook mentaal ging hij door een hel.

So far so good zou je denken, maar wat moet ik wennen aan mijn nieuwe rol

Het levenstestament kwam er, net als een vernieuwde uiterste wilsbeschikking en een doorhaling van de huwelijkse voorwaarden. En dus kan ik voor ze regelen wat er te regelen valt. De verkoop van het vakantieverblijf aan zee, de dagelijkse bankzaken, de gesprekken met de artsen; in het levenstestament staat precies wat ik wel en niet mag doen. En wie ik daarbij moet betrekken.

So far so good zou je denken, maar wat moet ik wennen aan mijn nieuwe rol. Eentje ook die ik nog lang niet had willen vervullen. Van degene die goede raad krijgt, ben ik verworden tot degene die voor mijn ouders beslist. Hun vertrouwen in mij is een groot goed, toch had ik het graag nog heel lang anders gezien. Vecht lieve papa, vecht. Al kun je de draak niet verslaan, hem om de tuin leiden lukt je hopelijk nog een hele tijd. Ondertussen zorg ik dat je trots op me kunt zijn omdat ik de zaken voor je regel precies zoals je dat zelf zou hebben gedaan.

Delen