Lijfrede

Het ultieme moment is nu gekomen. Hier eindigt onze rit. Inderdaad, onze levenslange rit, die ooit begon met de samensmelting van een ei- en een zaadcel. Ik maak nog eenmaal gebruik van jouw vingers om dit te schrijven. En leen voor de allerlaatste keer jouw stem om deze woorden uit te spreken. Woorden, die louter voor jou zijn bestemd. Want met geen ander voelde ik mij zo één. Verlaten wij elkaar? Nee, we laten elkaar los: jij in mij en ik in jou.

Door ons samengaan kreeg leven een gestalte, die werd gelabeld met een naam. Was jij mijn schaduw of ik die van jou? De gestalte lost op, het licht blijft. Als geen ander heb jij over mij gewaakt, voor mij gezorgd, wonden geheeld en tranen gedroogd. Je bracht mij naar duizenden plekken, behoedde mij voor gevaar en wees de weg naar liefde en vriendschap. Niemand voelde mij zo goed aan als jij. Toch voorkwam je niet dat ik mij in dit leven een banneling bleef voelen.

“Dierbaar lichaam, te laat ontdekte ik jouw verdiensten”

Wat is groter: mijn dank of mijn verdriet? Dierbaar lichaam, te laat ontdekte ik jouw verdiensten. Elke ochtend, waarop ik zonder mij van jou bewust te zijn wakker werd, had ik jou moeten bedanken. Decennialang heb jij jezelf ondanks de wonden die in jou ontstonden weggecijferd en mij ontzien. Pas toen jij jouzelf liet voelen, drong dit besef tot mij door. Ik voel schaamte, juist nu wij ons moeten verzoenen met het lot dat een andere vorm van zijn ons wacht.

Jij keert terug naar Moeder Aarde. De jou geschonken levenskracht zal andere organismen doen groeien en bloeien. Zo word jij weer één met wat alle leven verbindt. Ook ik ga terug naar de bron die mij levenslang inspireerde. Door jou kon ik alles wat mij boeide in taal, daad en beeld tot uitdrukking laten komen. Wij gaan heen, lief lichaam, de gestalte die we vormden verdwijnt maar wie weet valt de bron van jouw levenskracht samen met de bron die mij bezielde.