Maakbaarheid

Afgelopen vrijdag hield hoogleraar passende zorg Tijn Kool zijn oratie, waarin hij stilstond bij het feit dat niet behandelen soms een betere keuze kan zijn dan wel medisch handelen. Op dezelfde dag publiceerde De Telegraaf een interview met als kop het citaat “Mensen rennen voor alles naar de psycholoog”.

Het is een citaat van Leen Pakvis van Traumaloket, het bedrijf waarmee hij hulp biedt aan mensen die van dichtbij getuige zijn geweest van een geweldsincident. Herstelt iemand niet binnen vier weken, dan stuurt hij die door naar de ggz. Maar hij zegt ook: “We zouden het lef moeten hebben om zo weinig mogelijk te doen”, omdat hij vindt dat veel te snel naar de ggz wordt doorverwezen, waar dan vervolgens ook behandeling wordt geboden.

‘Het doet pijn dus ik moet een hulpverlener tot mijn beschikking krijgen’

Natuurlijk, de wachtlijsten in de ggz zullen niet verdwijnen als minder snel wordt doorverwezen en als er meer op wordt vertrouwd dat in 85 procent van de gevallen iemand na een schokkend incident er zelf weer bovenop komt. Dat begrijpt Pakvis ook. Maar hij heeft wel een punt als hij ‘het doet pijn dus ik moet een hulpverlener tot mijn beschikking krijgen’ als een teken van de tijd zegt te zien. Hiermee trekt hij de lijn die Tijn Kool schetste nog wat verder door. En als we kritisch in de spiegel kijken, moeten we toegeven dat hij hierin een punt heeft.

Onder de streep zegt Pakvis feitelijk: we zijn doorgeschoten in maakbaarheidsdenken als het om de zorg gaat. Die boodschap mogen we ons allemaal aantrekken.