Mentale Gezondheidscentra, déjà vu met bijsmaak

Groots aangekondigd en inmiddels worden ze uitgerold: ‘Mentale Gezondheidscentra’.

Ik lees: ‘Ieder mens is zijn eigen deskundige en heeft soms wat hulp nodig bij mentale vragen. In een verkennend gesprek onderzoeken we jouw vraag, welke doelen je wilt bereiken en kijken we welke hulp het beste bij jou past’. Men voert het gesprek met zorgverleners uit de ggz, het sociale domein en ervaringsdeskundigen.

En, wat erg fijn is, men kan heel snel terecht voor dit verkennend gesprek, geen wachtlijst dus.

En de vreugde stijgt ten top want vanaf 2025 wordt het ‘verkennend gesprek’ vergoed vanuit het basispakket van de zorgverzekering, meldt Zorginstituut Nederland.

‘Fijn! Dat is mooi’, dacht ik toen ik voor het eerst van deze Mentale Gezondheidscentra hoorde. Nu moet ik bekennen dat ik, soms op het – volgens mijn naaste omgeving – ‘naïeve af’ vaak snel enthousiast word. Toch neem ik zeker geen afscheid van deze hoopvolle attitude, want het brengt me veel, vooral een open mind. Maar soms moet ik bekennen dat het inderdaad meer naïviteit is dan hoopvol realisme.

Wat is er gebeurd

Ooit waren wij zelf het mentale gezondheidscentrum voor de mensen in onze wijk. Wij hadden  frequente MDO’s met onze huisartsen, poh ggz, consulterend psychiater. Wij gb ggz-psychologen, (psychosomatisch)fysiotherapie, en mensen van het sociale domein schoven regelmatig aan. We bespraken individuele casussen en sparden met elkaar over wat er aan de hand is en wat de best passende hulp zou kunnen zijn. De hulp vragende mens was daar zelf niet bij en het zou zeker een prachtoverweging zijn om dit te introduceren…

Alleen, wij gaan die ontwikkeling nooit meemaken.  

Ons mentale gezondheidscentrum is ontmanteld, wegbezuinigd.  De financieringsconstructie (via preferente zorgverzekeraar) voor deze mooie vorm van interdisciplinaire samenwerking en indicatiestelling is opgeheven.

Nu hebben we nog steeds MDO, maar slechts nog maar enkele keren per jaar, met een beperkter aantal professionals en niet meer bedoeld noch ingericht voor het goed bespreken van individuele patiënten, hun hulpvragen en indicatiestelling.. 

Huh?!

En nu zijn daar dus Mentale Gezondheidscentra, groots opgetuigd alsof het wiel is uitgevonden.

Nota bene georganiseerd door een sggz-instelling.  

Huh? Maar de wachtlijsten in de sggz zijn toch afschuwelijk lang? Kan de sggz dan niet beter de s ggz doen? Jazeker, lijkt het logisch antwoord dat ik nergens hoor.

‘Ieder mens is zijn eigen deskundige en heeft soms wat hulp nodig bij mentale vragen’.

Huh? Maar wat nou als de mens psychisch (even) niet in staat is om zijn eigen deskundige te zijn, depressief, angstig, overvraagd en ontregeld. Dan hebben we het niet over ‘soms wat hulp nodig’, dan zijn wij professionals gewoon keihard nodig. Kan de noodzakelijke behandeling na het verkennend gesprek dan ook meteen beginnen?

Nee, is het feitelijk antwoord dat ik niet luidkeels hoor. Na de voordeur is daar nog steeds de wachtlijst.

‘Huh?’, denkt u nu misschien. Jazeker, u leest het goed.

En wat gaat het verkennend gesprek in het basispakket in 2025 kosten? Geen idee, maar ik durf te wedden dat het nooit goedkoper zal zijn dan onze tarieven in de eerste lijn die structureel altijd lager liggen. ‘Huh?’, denkt u. Hoop ik.

Joehoe!

Melancholische vioolakkoorden die zich tijdens dit schrijven in mijn oren hebben gewurmd, betreuren ons verloren ‘mentale gezondheidscentrum’ en alles wat we nog graag hadden willen ontwikkelen. Het mocht niet zo zijn. Het moest (weer eens) anders. Ramses Shaffy dringt zich op in mijn brein. ‘We zullen dooooorgaan…’. Oké, nieuwe plannen, nieuwe kansen. Dus beste collega’s van de nieuwe mentale gezondheidscentra, joehoe, wij zijn hiehier! Samen kunnen we meer! Doe op indicatie gerust beroep op ons vrijgevestigde GZ-psychologen in de gb ggz en s ggz. Wij zijn erg handig voor korte wachttijden. ‘We zullen doooorgaan, niet zonder ons…’