Zo stel ik me een solidaire gezondheidszorg voor
In mijn vorige blog schreef ik over het liefdesverdriet dat ik voel. De vergoeding voor niet-contracteerde psychologen zoals wij is per 1 januari drastisch verlaagd en restitutiepolissen zijn op een enkeling na verdwenen. “7 van de 10 aanmeldingen komen toch niet, ze vinden het te duur of kunnen het echt niet betalen”, horen wij van onze assistente.
Liefdesverdriet gaat over keuzes én je losmaken. Ik heb op een rij gezet wat ik versta onder een solidaire gezondheidszorg:
Zorgverleners die voor een vak hebben geleerd, borgen per beroepsgroep hun eigen kwaliteitseisen en maken deze inzichtelijk voor publiek middels registraties. Ze besteden (bijna al) hun tijd aan zorgverlening in plaats van regelgeving en administratie, met een passend modaal salaris bij fulltime werken (onder andere omdat er geen zorginkopers meer nodig zijn, maar dat terzijde).
Er is een zorgfinancieringssysteem dat in plaats van contracten werkt met budgetten. Budgetten op grond van politieke keuzes (hoeveel vinden we met ons allen dat de gezondheidszorg mag kosten in dit rijke land?). Premies en vergoedingen zijn inkomensafhankelijk georganiseerd. Waarom krijgt Henk die makkelijk bij kan dragen aan zijn behandeling (vindt Henk zelf ook) hetzelfde vergoed als Harrie die dat niet kan? En die dus niet kan komen en op de lange wachtlijst moet van een psycholoog die wel koos voor een contract.
Waarom krijgt Henk die makkelijk bij kan dragen aan zijn behandeling (vindt Henk zelf ook) hetzelfde vergoed als Harrie die dat niet kan?
Ja, zo stel ik het me voor: patiënten, wij allemaal dus, die bereid zijn om geen rechten te claimen of te ontlenen aan ‘ik betaal premie dus ik heb recht om alles vergoed te krijgen’ maar die – net als Henk die rijker is dan Harrie – bereid zijn zelf mee te betalen aan de zorg die ze ontvangen. ‘Je verzekert je voor de risico’s die je niet zelf kunt dragen’, dus wanneer je meer kunt dragen dan betaal je zelf meer.
We mopperen al jaren op een gezamenlijke ‘vijand’, de marktwerking, de zorgverzekeraars. Tevergeefs en makkelijk. De zorgverzekeraars zouden onze vijand niet meer zijn wanneer wij ons niet meer laten splitsen door mee te werken aan het beleid van contracteren. Dan krijgen zorgverzekeraars hun handen vrij om te doen waar ze ongetwijfeld veel beter in zijn dan zich te bemoeien met ons vak. Wij zorgen voor de zorg en zij, de overheid samen met de zorgverzekeraars, zorgen voor de financiering. Ieder op zijn best.
Sta mij toe te dromen. Dat doe je namelijk wanneer je liefdesverdriet hebt.
