Midlife-hobby’s
Volgens mij is het begonnen, mijn midlife; maar dan zonder crisis, want die heb ik al gehad. Tijdens die crisis leerde ik dat ik mijn werk niet ben. Jammer, want het bekte wel lekker om te zeggen dat ik chirurg was. Dat identificeren met je werk is eigen aan zorgprofessionals, daar was ik zeker geen uitzondering in. Ik heb dus geleerd dat ik nooit chirurg ben geweest, maar dat ik heb gewerkt als chirurg. Het kostte me wel wat moeite om me ervan te de-identificeren, maar het lukt nu, meestal dan. Toch bijzonder dat een andere kijk op iets de zaak minder beladen maakt.
Maar goed, na de crisis dus over op de midlife; midlife in balans. Hoe ik dat zo herken? Ha, heel simpel: ik zoek een nieuw levensdoel en nieuwe hobby’s, heb wat heimwee naar vroeger en geef mijn uiterlijk hernieuwde aandacht. Zo ben ik aan dure oogzalfjes begonnen en denk ik na over een beugel. Mijn kinderen lachen me vierkant uit. Dochterlief kan het niet laten mij erop te wijzen dat ik er dus echt niet jonger van ga uitzien. Van je kinderen moet je het hebben.
Gelukkig blijf ik voorlopig nog gespaard van ondoordachte beslissingen, riskante beleggingen of de aanschaf van een motor of hightech racefiets (kost een auto). De wens voor een wereldreis heeft niks met mijn midlife te maken, die had ik altijd al.
“Op de lucht uit de klei slaan, kan ik volledig losgaan”
Ik zit in de beginfase van dit halfweg-gebeuren. Leeftijdsgewijs ben ik er nog niet. Tenminste, als ik de genen van moederskant heb. Mijn grootvader is 102, dus officieel mag ik dan nog een paar jaar.
Wat nieuwe hobby’s betreft voldoe ik 100 procent aan de midlife, en dat zie ik ook bij de vriendinnen om me heen. De ene is gaan paaldansen, de ander is imker geworden. Ikzelf heb net mijn tweede les pottenbakken achter de rug. Het was een tip van mijn coach: denk eens na over wat je als kind leuk vond om te doen, keer terug naar je roots en laat het kind weer in je naar boven komen. Vroeger was ik een echte crea Bea. Dus ik ging ploeteren met klei.
En leuk dat het is. Ik ben dan wel een chirurg zonder mes geworden, maar ik kan genoeg chirurgische principes loslaten op mijn hompje klei. Het start met een goede voorbereiding: de lucht uit de klei slaan. Daar kan ik volledig op losgaan. Dan met chirurgische precisie de homp op het midden van de draaiplaat centreren en draaien maar.
Vervolgens komt het moeilijkste: de timing. Ik dacht dat ik als chirurg het concept timing wel beheerste, maar het is me wel een dingetje. Het gaat om milliseconden want als ik de schijf te lang laat draaien, zakt de creatie volledig ineen. Tot dusver heb ik nog geen blijvend potje gedraaid. Jammer, want ambitieus als ik ben had ik een hele collectie voor ogen. Ik heb de lat nu wat lager gelegd en streef naar een kommetje (welke vorm dan ook) als cadeau voor mijn moeders verjaardag.
“Ook de ergotherapeut is blij met mijn nieuwe hobby”
Een middagje in de klei doet mij alles vergeten. Mediteren kan ik niet, maar dit komt toch wel dichtbij. En ook de ergotherapeut is blij met mijn nieuwe hobby, want dit is een leuke manier om mijn wegkwijnende handspieren te trainen.
Of je nu midlife bent, op de top van je carrière, of helemaal aan het begin, ik gun iedereen een out of the box-hobby. Ik kan er geen Strava-recordje mee scoren, maar soms is het ook gewoon fijn eens níet aan competitie te doen.
