Moddergooien

Het zat er natuurlijk dik in. Op 4 juli, vandaag dus, komt de zaak van Aysel Erbudak versus het Slotervaartziekenhuis voor de Ondernemingskamer. En op 3 juli brengen het ziekenhuis en de huidige eigenaren de beschuldiging naar buiten dat Erbudak zich zou hebben verrijkt ten koste van het ziekenhuis. Ze zou voor een miljoen euro aan spookfacturen hebben verstuurd, om samen met het bedrijf Simed een privéproject in Turkije te kunnen financieren. En ze zou 110.000 euro hebben ontvreemd uit een kas waartoe alleen zij toegang had.

De reacties op het bericht lopen fel uiteen. Aan de ene kant lees ik: “Misschien zwartmakerij, misschien ook niet, maar ze heeft wel het Slotervaartziekenhuis van de ondergang gered.” En aan de andere kant: “Geen verrassing lijkt me.” Met dit laatste bericht heeft de schrijver ervan haar in feite al veroordeeld, wat natuurlijk onterecht is. We gaan er immers van uit dat iemand onschuldig is totdat het tegendeel onomstotelijk bewezen is. Maar de eerste reactie is even goed onzinnig, want het ziekenhuis redden mag geen argument zijn om zelfverrijking goed te praten.

Mijn reactie? Ik stoor mij aan het feit dat de strijd totaal niet lijkt te gaan over de vraag wat het beste is voor het ziekenhuis, of voor de medewerkers en patiënten ervan. Die gaat alleen om macht. ‘Het is de schuld van het kapitaal’, zei tekstdichter Michel van der Plas al. En hij zei dit toen de bedenkers van het systeem van gereguleerde marktwerking nog op school zaten. Dus kom nu niet met de klaagzang dat het een uitwas van de marktwerking in de zorg is. Strijden om de macht is zo oud als de mensheid. En moddergooien is al vaak effectief gebleken om dit doel te bereiken.