Niet té centraal a.u.b.
‘Mijn patiënt begrijpt mij niet’. Dat lijkt zo’n beetje de algemeen geldende reactie op het voorstel van promovendus Carolin Sehlbach om patiënten een rol te geven bij de herregistratie van artsen in hun specialisme. Patiënten kunnen niet de kwaliteit van het werk van de arts inschatten. Het zijn leken.
“Het zou te zot voor woorden zijn om leken jezelf te laten beoordelen op je professioneel functioneren”, luidt een reactie op de poll van Medisch Contact over dit onderwerp. Dat in een paar dagen tijd maar liefst 498 artsen de tijd en moeite namen om die poll in te vullen, laat zien hoe hoog het onderwerp hen blijkbaar zit. De patiënt mag best centraal staan, maar liever niet als het erop aan komt het functioneren van de arts te beoordelen.
De patiënt mag best centraal staan, maar liever niet als het erop aan komt het functioneren van de arts te beoordelen
Toch wel bijzonder. Dat de patiënt niet dezelfde medische kennis heeft als de arts, is duidelijk. Maar we horen de laatste jaren wel steeds vaker het geluid – ook van artsen – dat de patiënt, zeker als het om een chronische ziekte gaat, gaandeweg de kenner van zijn ziekte wordt. Bovendien neemt shared decision making een steeds belangrijkere plaats in in de afstemming over het optimale behandelplan voor de individuele patiënt. En we zien dat patiëntenorganisaties betrokken worden bij het opstellen van richtlijnen. Dat alles wijst toch wel echt op het besef onder artsen dat de patiënt meer is dan een leek die zich maar moet overgeven aan het proces.
De afwijzende reactie op het voorstel van Sehlbach is dan ook tamelijk kort door de bocht. Dat je als artsen niet afhankelijk wilt worden van beoordelingen op Zorgkaart Nederland oké. Maar er bestaan natuurlijk ook meer serieuze mogelijkheden om de stem van de patiënt een rol te geven in de herregistratie.
10 reacties
Op Twitter doet u nogal triomfantelijk.
‘ Journalistiek heeft doorgaans minder gevolgen voor je gezondheid dan medisch handelen. Daarom moet jij wel herregistreren en hoef ik dat niet.’
U toont zich minder bewust van de belangrijke rol van de journalist:
‘ De journalistiek wordt vaak gezien als de vierde macht in een (democratische) staat, naast de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht ‘ .
Dat is een verantwoordelijkheid, die niet te onderschatten valt.
U toont uw mening over de rol van herregistratie van beroepsgroepen.
En die is duidelijk.
Dank.
W. Falke
25 februari 2020 / 20:20U interpreteert door mijn boodschap als triomfantelijk te bestempelen. Dat mag natuurlijk, maar ik herken mij er niet in. Het is een feitelijke constatering, niet meer en niet minder. De verantwoordelijkheid van de journalistiek erken ik en die onderschat ik ook niet. Maar journalistiek werk dat onder de maat is, wordt simpelweg afgeserveerd door een eindredacteur of hoofdredacteur, of wordt niet serieus genomen door de lezer. Feitelijk ook een vorm van herregistratie.
Werk van een medicus dat onder de maat is, kan grote en ernstige gevolgen hebben voor de patiënt. Dat is toch echt wel van een andere orde. Dat veel artsen zo afwijzend staan tegenover het voorstel patiënten een rol te geven in hun herregistratie, heeft mij dan ook enorm verbaasd. Gelukkig heb ik ook reacties gezien van artsen die daar net zo over denken.
Frank van Wijck
25 februari 2020 / 20:50Zegt u dit nu ECHT?
‘ . Maar journalistiek werk dat onder de maat is, wordt simpelweg afgeserveerd door een eindredacteur of hoofdredacteur, of wordt niet serieus genomen door de lezer. Feitelijk ook een vorm van herregistratie. ‘
Een medicus die onder toezicht werkt van een andere medicus, die is volgens u dus per definitie betrouwbaar.
En hoeft zich niet te herregistreren?
W. Falke
25 februari 2020 / 20:56Nu krabt u waar het niet jeukt. Een journalistieke tekst die niet goed is, schaadt vooral de auteur. Die wordt teruggestuurd om de tekst beter te maken of verliest de opdracht. Een medische fout schaadt een ander: de patiënt. Iemand in een afhankelijke positie dus.
Frank van Wijck
25 februari 2020 / 21:07Trust me, I’m a journalist dus?
Want als het niet goed gaat, dan word ik vanzelf wel op de vingers getikt?
En mijn verantwoordelijkheden als vierde macht, ach…..
Mijn baas vindt daar vast wel iets van. Zolang er niet gepiept wordt zit ik dus goed.
Uiterst comfortabel.
Zeker als je je baas goed kent.
( Oh wacht, ik heb geen baas? Ik ben freelancer?
Boodschap blijft staan. )
Maar die machtige zorgverleners daarentegen……
W. Falke
25 februari 2020 / 21:23Never trust a journalist, ben ik eerder geneigd te zeggen. Gebruik de journalistiek liever om uw eigen beeld en mening te scherpen, door het wel of niet met de journalistieke boodschap eens te zijn. In beide gevallen wordt u niet geschaad. Met een gemiste diagnose of een verkeerd aflopende behandeling kan dat helaas wel het geval zijn.
Voor de goede orde: het woord “machtige” komt niet van mij. Interpreteert u weer?
Frank van Wijck
25 februari 2020 / 21:391 U neemt anderen de maat;
2 Zelfkritiek is u vreemd.
1 en 2 zijn een dodelijke combinatie voor de geloofwaardigheid van iemand.
U komt ermee weg.
Mede dankzij het feit dat u niet aan verplichte herregistratie hoeft te voldoen.
Het laatste woord laat ik nu graag aan u over.
W. Falke
25 februari 2020 / 21:45Het laatste woord laat u aan mij over. Goed, bij deze:
1. Zelfkritiek is mij niet vreemd, evenmin als twijfel. Ook hier interpreteert u weer, u kent mij immers niet.
2. Ik neem anderen niet de maat. Ik schrijf in de blog dat ik mij verbaas over de negatieve kritiek op het voorstel van Carolin Sehlbach. Haar voorstel is de patiënt mede “de maat” te laten nemen over de kwaliteit van het werk van de arts. Ik vind dit in relatie tot het werk van artsen verdedigbaar.
Frank van Wijck
25 februari 2020 / 22:01Wanneer een huisarts herhaaldelijk een misdiagnose stelt, zijn patiënten niet serieus neemt en je van 3 andere patiënten in de wachtkamer hoort dat de dienende arts niet bevalt, dan mag een leek best een huisarts beoordelen. Niet iedere patiënt is een leek. Maar daar worden ze met de visitaties natuurlijk op uitgezocht, even extra vriendelijke benaderen, wat medische afbeeldingen laten zien -iets wat je normaliter nooit zou doen-, etc. Hoezo anoniem invullen? Ik vraag mij af: waar ben je bang voor? Heb je iets te verbergen of durf je niet kritisch naar je eigen handelen en patiëntenbenadering te kijken?
van den Bremer
5 maart 2020 / 14:04Terechte vragen lijkt mij. Bedankt voor deze reactie. Uit de reacties op het voorstel van deze promovendus blijkt helaas dat veel van uw collega’s wél bang zijn.
Frank van Wijck
5 maart 2020 / 17:21