Obamacare nog steeds op voordeel?

Licht voordeel Obama(care) schreef ik hier drie maanden geleden. Dit was kort voordat in oktober een nieuwe implementatiefase begon van Amerika’s ‘Patient Protection and Affordable Care Act’, meestal afgekort tot ACA en beter bekend als Obamacare. Was mijn taxatie toen voorbarig?

Kernpunten van de ACA, die Amerika’s zorgstelsel flink doet opschuiven richting Europees model, zijn: een zorgverzekeringsplicht voor iedereen; een acceptatieplicht voor verzekeraars; een verplichte basispolis die alle grote medische kosten dekt; en zorgtoeslagen voor mensen met lagere inkomens. Sinds deze wet in 2010 werd aangenomen, als favoriet project van president Obama en zijn Democratische Partij, was de ACA ook hét favoriete haatobject voor de Republikeinse oppositie.

Groot was dan ook de Republikeinse vreugde toen na 1 oktober twee dingen vreselijk misgingen. Vanaf toen konden Amerika’s tientallen miljoenen niet-zorgverzekerden een polis afsluiten, tegen de nieuwe, gunstige wettelijke voorwaarden, via een speciaal hiervoor gelanceerde website. Maar vanaf dag één bleek die niet te functioneren.

Pijnlijk ook waren de brieven die in oktober zo’n vier miljoen klanten van hun zorgverzekeraar kregen, met de boodschap dat hun polis was opgezegd. Terwijl President Obama jarenlang iedereen had gerustgesteld met de almaar herhaalde belofte: “If you like your health care plan, you can keep it.”

Die ACA-website lijkt intussen redelijk gerepareerd, en binnenkort zal deze kwestie wel tot het verleden behoren. In november werden al twee keer zoveel nieuwe polissen afgesloten als in oktober, ook al blijven de absolute aantallen vooralsnog veel lager dan was voorspeld. Ook de populariteitsschade voor de president lijkt weer weg te ebben – ondanks dus ook die tweede kwestie, van die opgezegde polissen, waarover de president heeft moeten toegegeven dat hij vooraf een verkeerde voorstelling van zaken gaf.

De reden waarom verzekeraars polissen wel móesten opzeggen, was dat die niet langer voldeden aan de nieuwe wettelijke criteria. En dus, zeggen nu Obama’s medestanders, is het maar goed ook dat die polissen nu verleden tijd zijn: ze deugden namelijk van geen kant, door bijvoorbeeld veel te hoge eigen bijdragen en veel te lage vergoedingenplafonds. Precies het soort dingen dus waar de ACA een eind aan moet maken.

Maar intussen staan in veel (rechts-conservatieve) media nu verhalen over mensen die boos zijn omdat de nieuwe polis die ze nu moeten afsluiten, een stuk duurder is dan hun oude. ‘Maar ook veel béter’, kan je daar dan weer aan toevoegen, maar niet iedereen zit hier kennelijk om te springen. Zoals mensen die nog relatief jong en gezond zijn, en nu ineens via hun premies moeten gaan meebetalen voor ouderen en minder gezonden.

Er valt hierover nog veel meer te zeggen (zie bijvoorbeeld deze scherpe analyse). Maar staat intussen, met al deze commotie, Obamacare nou nog steeds op ‘licht voordeel’?

Misschien wel. Ook steeds meer Republikeinen lijken geleidelijk in te gaan zien dat echt terugdraaien van Obamacare er niet langer in zit. Zeker nu toch behoorlijke aantallen burgers, vaak met ernstige gezondheidsproblemen, wél nieuwe zorgpolissen blijken af te sluiten, vaak voor het eerst in hun leven. En nu in veel media ook steeds meer indringende verhalen verschijnen over de grote blijdschap en (financiële) opluchting over deze voor hen nieuwe mogelijkheid.

Maar misschien ook niet, of niet zonder meer. Want op langere termijn moet nog maar blijken of een voldoende meerderheid van alle Amerikaanse burgers ontvankelijk blijkt voor een idee dat voor ons Europeanen zo vanzelfsprekend is. Namelijk dat zorgverzekeren óók is bedoeld voor solidariteit en herverdeling. Tussen rijker en armer, jonger en ouder, gezonder en minder gezond. En dit blijft voorlopig afwachten.

Delen