Op zoek naar een man
Op de landelijke onderwijsdag voor assistenten in opleiding tot geriater valt het direct op: de geriatrie is een vrouwenbolwerk aan het worden. Natuurlijk geldt dit gegeven voor de geneeskunde als geheel. In mijn tijd (en dat is nog niet zo heel lang geleden) was 75 procent van de geneeskundestudenten vrouw. Bij de geriatrieassistenten ligt dit aantal zelfs nog hoger.
Het betekent dat ik in de toekomst vooral met vrouwelijke collega’s zal werken. Wat ik daarvan vind, weet ik niet goed. Het is te simpel om de gebruikelijke kritiek op de feminisering van het artsenberoep te uiten. Dat er tegenwoordig vaker parttime wordt gewerkt, met versnippering van de zorg tot gevolg, is misschien wel aan de opmars van vrouwelijke artsen te wijten – of te danken; het is maar hoe je het bekijkt – maar de parttimebaan is er al lang niet meer alléén voor vrouwen. En of de devaluatie van ons beroep enkel komt doordat er meer vrouwen als arts werkzaam zijn, of door allerlei andere veranderingen die op dit moment in onze samenleving plaatvinden, is ook maar de vraag.
Misschien is het beter om ons af te vragen wat de feminisering van de geriatrie betekent voor onze patiënten. In eerste instantie ben ik geneigd in clichés te denken: de vrouwelijke dokter die vol liefde zorgt voor de kwetsbare oudere. Maar daarin schuilt gevaar. Het is niet de taak van de dokter om te betuttelen. Ook ouderen verdienen een arts die zakelijk kan zijn. Dat geldt zeker voor de mondige babyboomers – de generatie ouderen voor wie wíj worden opgeleid.
Gelukkig zie ik weinig tuttigs als ik naar mijn collega-aios kijk. De geriaters in spe zijn zo divers dat ik verwacht dat het ook in de toekomst wel goed zal komen, zowel met de zorg als met de zakelijkheid.
Helaas denken onze patiënten vaak nog wel in clichés. Een dokter is voor hen nog altijd een man en een vrouwelijke arts-assistent wordt al snel als zuster bestempeld. Maar ook dat verandert mettertijd.
Toch ben ik blij dat er in onze kliniek een mannelijke assistent rondloopt. Zonder nogmaals in clichés te willen vervallen, durf ik te beweren dat het de dynamiek in onze groep in positieve zin beïnvloedt. Daarom hoop ik dat de feminisering van de geriatrie niet nóg verder toe zal nemen. Eén man per vakgroep is op zijn minst nodig. Al was het maar om het cliché dat de geriatrie een typisch vrouwenvak is, te doorbreken.
