Over mijn lijk
Ook dit seizoen is het indrukwekkende televisieprogramma Over Mijn Lijk te zien. We kijken en luisteren naar de beelden en verhalen van jonge mensen over hun leven en de naderende dood. Diep respect heb ik voor alle deelnemers. Deze keer maken we mee hoe Irene, Francis, Jip, Kiki, Roy en Patrick omgaan met hun ziekte. Ze gaan in gesprek met interviewer Tim, die moeilijke vragen niet uit de weg gaat. De antwoorden ontroeren en zijn vaak een wijze les over de wezenlijke zaken van het leven. Ook horen we hun naasten uitleggen welke impact de ziekte op hen heeft en ze spreken hun liefde uit nu het nog kan.
De gang naar het ziekenhuis wordt gefilmd en we horen goed maar veelal slecht nieuws van de behandelaars. Er wordt vaak gezegd dat we veel kunnen in de zorg, maar helaas is bij bepaalde diagnoses genezing niet mogelijk. Hoop is er voor nog vele goede maanden of jaren. Om als arts te beseffen wat je wel en wat je niet kunt met de kennis die je hebt lijkt me moeilijk. Er is gelukkig wel steeds meer aandacht voor het bespreken van de wensen over het einde en het draaglijk maken van de pijn.
‘Moeilijke vragen worden niet uit de weg gegaan’
Wat opvalt is dat sommige deelnemers bespreken dat ze zich schuldig voelen over hun ziekte omdat hun familie daar verdriet van heeft. Er komen veel indringende onderwerpen aan bod. Het niet meer kunnen krijgen van kinderen of ze niet zien opgroeien. De jongste deelnemer vraagt aan Tim hoe het is om een relatie te hebben omdat zij die ervaring niet zal meemaken. En het spelend kindje dat haar mama omhelst als ze ziet dat mama huilt toont louter liefde.
Pijnlijk is het om te zien dat in een gezin meerdere personen dezelfde ongeneeslijke ziekte krijgen en soms al meegemaakt hebben hoe zwaar dat proces verlopen is. Patrick liet zich nog dopen om toch zeker bij zijn overleden moeder te komen. Er wordt getrouwd en tatoeages worden gezet als teken van liefde en vriendschap. Ze praten allemaal heel open over hun ziekte en delen wat ze meemaken ook als herinnering voor diegenen die ze zullen achterlaten.
Wat zou het geweldig zijn als we steeds meer ziektes snel kunnen ontdekken en genezen. Helaas is dat voor deze jonge mensen te laat en of het ooit zal gebeuren weet ik niet. Tot die tijd kan goede zorg helpen de ziekte te vertragen en kwaliteit van leven te verbeteren. Dat deze jonge mensen de tijd die hen rest op een bewonderenswaardige manier invullen is overduidelijk te zien.