Recht over voorziening
Het Centraal Planbureau schetst een somber toekomstbeeld waarin de vergrijzing ons onze welvaart gaat kosten. We schrokken er als bv Nederland collectief van afgelopen maandag. Eigenlijk een beetje vreemd, want bepaald onverwacht komt dit nieuws niet. We wisten al lang dat de vergrijzing zijn piek nog niet heeft bereikt, en het is ook geen nieuws dat de zorgkosten blijven stijgen.
Toch zijn de harde cijfers van het CPB confronterend. De 135.000 extra werknemers die tussen 2021 en 2025 nodig zijn om de toenemende zorgvraag aan te kunnen, zijn er niet. En de aanslag op de koopkracht door de stijgende zorgpremie (143 euro per maand in 2025) en de verhoging van het eigen risico (440 euro per jaar in 2025) vormen een schrikbeeld voor de grote groep mensen die nu al moeite heeft om rond te komen. Het ligt immers niet voor de hand dat de lonen evenredig zullen meestijgen. Niet in de zorg en ook niet in andere sectoren.
Zorg niet als recht zien maar als een voorziening
Gaan we werkeloos toezien hoe de stijgende zorgkosten onze gezinsuitgaven gaan domineren en andere publieke investeringen steeds meer in de weg gaan staan? Dat hoeft niet. Die toenemende vergrijzing houden we niet tegen, maar de groeiende zorgkosten kunnen we wel beïnvloeden. Voor een belangrijk deel beleidsmatig, daarin spelen de overheid en de zorgverzekeraars een rol. Maar ook individueel. Niet naar de huisartsenpost lopen voor iets wat best tot de volgende dag kan wachten. Niet dat onderzoek eisen als de huisarts zegt dat het niet nodig is. Serieus nadenken over afwachtend beleid als optie bij ziekte. Grenzen aan het medisch handelen accepteren. En nog wat van die dingen. Zorg niet als een recht zien maar als een voorziening dus. Eigenlijk kent iedereen het lijstje wel. Het is net zomin nieuws als het nieuws van het CPB.
2 reacties
Noem het dan geen verzekering meer, maar zoals het is een ziekenfonds. Met budgettering, onthouding van zorg, verschuiving van zorg etc.etc.etc. Is wel zo transparant.
En maak dan van de zogenaamd private verzekeraars maar weer ziekenfondsen. is niet zo moeilijk; gewoon naambordjes wijzigen. Maar ja, dan ziet de wereld hoe hoog de marginale druk op de inkomens tot 55.000 euro is geworden in dit land; 70%!
De autonome groei van de Overheid zelf is sinds begin jaren 60 vorige eeuw vastgezet op 3.5 % netto. Ongeacht de stand van de economie. Dat percentage en dat automatisme wordt zorgvuldig buiten beeld gehouden. Waarom? En wat zijn de consequenties? De Raad van State heeft gemeend bij de Miljoenennota 2020 een bijlage te moeten doen; Overheid, de marginale druk is nu 70%!
De Overheid verdringt zo alle overige private uitgaven en bestedingen van de burgers. Het is niet de zorg, maar de Overheid zelf!
Hamvraag is dan ook: waartoe dient de Overheid? Is die er voor de burgers of zijn de burgers er voor de Overheid? Niet vergeten: Nederland is ontstaan in 1815 Conventie van Wenen. 1 man stak zijn vinger op toen de toenmalige mogendheden zich afvroegen wat ze aan moesten met de Pays Bas. AVG; een zekere WvO.
Voor iedereen is wel duidelijk dat het NL Overheidsbeleid niet toekomstbestendig is. Duidelijk, mits je niet in die Tunnel zit.
Bij een marginale druk van 100% gaan we het nog meemaken. Het CPB heeft een computermodel van de NL Economie gebouwd.
Deep Thought 2.0.
Iemand moet hen toch eens vertellen dat er wat flinke bugs in zitten. Nu lijkt Nederland wel heel sterk op de ‘Matrix’.
Het model van CPB is wat windgevoelig; voer het getal 3.5% maar in en zie wat er uit komt; een behoorlijk nat windje.
Overigens komt het angstbeeld van het CPB voort juist uit het model met de autonome groei van 3.5% voor de Overheid als geheel! Om dat te financieren blijft het eigen risico oplopen, blijft de GVS bijdrage oplopen en blijven de premies oplopen. Om maar ruimte te maken voor die 3.5% van de Overheid zelve!
Deep Thought 1.0 kwam uit op 42. Bij toeval is dat een marginale druk die wel toekomstbestendig is!
anh jansen
20 november 2019 / 14:01Meneer Jansen, u bent terug van veel te lang weggeweest. Dat is verheugend. U hebt de tijd genomen om The hitchhiker’s guide to the galaxy te lezen zie ik.
De eerste zinnen van uw reactie gaan over de vraag of we de zorgverzekering nog wel een zorgverzekering moeten noemen. Uw pleidooi om het een ziekenfonds te noemen, staaft u met termen als budgettering, onthouding van zorg en verschuiving van zorg.
Dat budgettering noodzakelijk is zal een weldenkend mens niet verbazen. Het zorgaanbod is schier eindeloos en als we iedereen de ruimte bieden om daar rijp en groen gebruik van te maken, zal de kostenstijging dat ook zijn. Gelet op het feit dat we ook nog geld willen uitgeven aan zaken als onderwijs, veiligheid en ontwikkelingssamenwerking moeten we dat niet willen. Dan kunnen we het winkeltje net zo goed meteen sluiten, om met Mark Rutte te spreken.
Met wat u onthouding noemt, bedoelt u naar ik aanneem serieus omgaan met de grenzen van de zorg. Dit kan zich vertalen in afzien van zorg (bijvoorbeeld om plaats te maken voor afscheid nemen van het leven), een andere houding van gezondheid omarmen (indachtig Machteld Huber) of een afwachtend beleid voeren (denk aan het gegeven dat meer mannen sterven met dan aan prostaatkanker).
In het licht van deze zaken zou ik eerder willen spreken van een gezondheidsfonds dan van een ziekenfonds. Zeker als we het koppelen aan de toenemende aandacht voor preventie. Het is maar een overweging. Maar als we er een publieke enquête op loslaten, denk ik dat zomaar eens meer dan 3,5 procent van de respondenten het best een aardig idee zou vinden. Misschien zelfs wel 42 procent.
Frank van Wijck
20 november 2019 / 14:26