Reddingsboei
Sadaf Soloukey (19) is tweedejaars geneeskunde en eerstejaars filosofie in Rotterdam
Als geneeskundestudent word je continu herinnerd aan het feit dat je geneeskunde studeert. Je merkt het aan het aantal uren dat je in de UB doorbrengt, het aantal familieleden dat ongegeneerd de donkerste geheimen over hun lichamelijke kwalen met je deelt en de adrenalinekick die je voelt als je je EHBO-skills op straat mag toepassen. En stiekem vind ik dat allemaal heerlijk.
Maar ik verlies me ook regelmatig in de geneeskunde, met oogkleppen op en al. Ik verdrink in ziektebeelden, patiëntdemonstraties en droom over scalpels. Bedolven onder medicijnnamen en omsingeld door absentenlijsten is het soms lastig om overzicht te houden in de wereld buiten de witte jas. Denk er maar eens over na. Onze studie, onze carrières zijn trechtervormig. We zoomen in op een specialisme, we kiezen een richting, een schubgebied van een schubgebied, dieper en dieper, net zolang totdat we vastzitten in de slurf van de trechter en geen kant meer op kunnen. Met het risico dat we onderweg verliezen waar we het in eerste instantie allemaal voor deden.
‘Ik begrijp dat dat vervelend is voor u.’ Zeg ik dit omdat ik het oprecht vervelend vind dat mevrouw bang is dat het knobbeltje in haar borst hetzelfde zal doen als bij haar overleden zus? Of zeg ik dit omdat ik weet dat ik hier punten mee scoor op mijn examen communicatieve vaardigheden?
‘Mag ik uw naam en geboortedatum noteren?’ Hoe vaak weet ik aan het einde van een anamnese met een simulatiepatiënt nog hoe de patiënt heette?
Daarom ben ik op zoek gegaan naar een reddingsboei, een hoger platform om te reflecteren op wat ik aan het doen ben. Die reddingsboei heb ik gevonden in de filosofie. De filosofie plaatst voor mij alles in perspectief. Want ik mag dan wel arts in spe zijn, ik blijf gewoon mens, in volle sterfelijke glorie. Wat plaatst mij dan nog in hemelsnaam boven andere mede-sterfelijken, toevallig dan soms de patiënt? Dit soort inzichten houdt mij, als geneeskundestudent, gezond.
