Research op vakantie

Ik las laatst een bericht op LinkedIn: “Heb je in de zomerperiode eindelijk een keer tijd om mooie artikelen te lezen of een verdiepende podcast te beluisteren…”

Eh, ik dacht het niet?

Ben ik niet gedreven dan? Niet ambitieus genoeg? Niets van dat. Op vakantie of in het zonnetje wil ik gewoon kunnen genieten, een potje UNO spelen of wegdromen met mijn boek. Ik denk niet dat ik diezelfde mate ontspanning krijg als ik een recent artikel uit the British Journal of Surgery lees.

Ik was ook echt niet van plan om aan medisch gerelateerde onderwerpen te dénken. Dat lukte niet. Het dokter-zijn, de interesse in het medische, zit toch echt verankerd in mijn brein.

Op vakantie bezochten we mijn neef die in Afrika woont met zijn vrouw en hun twee jonge kinderen. Zijn vrouw werkt als verloskundige voor een NGO. Tijdens een prachtige wandeling door afgelegen Afrikaanse dorpjes praatte ze me bij over wat ze doet.

In dorpen en afgelegen ziekenhuizen geeft ze voorlichting om de neonatale sterfte door sepsis te verminderen. Het is een moeilijke taak, want de mensen vinden het belangrijker om schoeisel te hebben dan hun handen te wassen met schoon water. Daar krijg je mij stil van. Het lijkt mij een bijna ondoenbare klus om de mindset te veranderen bij mensen die bijna niks hebben, in een dorp waar het elke dag ‘overleven’ is.

‘We hadden samen 12 paar schoenen bij ons; genoeg om een half dorp op te laten lopen’

Ik kon een gevoel van luxeschaamte niet onderdrukken toen wij na dit weekendbezoek weer gewoon in onze gehuurde jeep stappen en genoten van zon, nationale parken en mooie accommodaties. We hadden trouwens samen 12 paar schoenen bij ons; genoeg om een half dorp op te laten lopen.

Ze vertelde ook dat het aantal tienerzwangerschappen ontzettend hoog is. Omdat de compliantie van dagelijkse pil-inname erg laag is, wordt als contraceptie implanon (hormoonstaafje) geadviseerd en geplaatst. Dit anticonceptiestaafje biedt 3 jaar bescherming tegen zwangerschap en wordt onder de huid in de bovenarm geplaatst. Het staafje in de bovenarm is (minimaal) zichtbaar en meestal voelbaar en er kan dus regelmatig gecheckt worden of het nog aanwezig is.

Maar wat blijkt nu: veel mannen zien of voelen dat een vrouw een implanon-staafje in de arm heeft en de mannen keuren dat af. Dus met grote regelmaat moet dat staafje – onder druk van de man- er weer uit. Huppakee weer een zwangerschap erbij.

Hier ga ik echt van steigeren. Ik kan natuurlijk de gedachte van die mannen niet veranderen, maar ik vraag me af: mag dat staafje dan niet gewoon op een andere, minder zichtbare plaats worden geplaatst? En als dat inderdaad gewoon kan, waarom doet men dat dan niet?  

Het enige argument dat ik kan bedenken, is dat het handig is als de locatie van het implant uniform is en overal ter wereld op dezelfde locatie (bovenarm) geplaatst wordt, omdat dit het verwijderen makkelijker maakt.

Ondanks mijn voornemen om niks medisch te lezen, kon ik het niet laten om even snel op Pubmed te kijken of ik hierover iets kon vinden. Niks. Ik geef toe, het was een heel korte zoektocht, dus het is niet waterdicht.

‘Huppakee weer een zwangerschap erbij. Hier ga ik echt van steigeren.‘

Mijn enige chirurgische ervaring met dit staafje is dat ik heel af en toe een gemigreerd implanon verwijder, dus ik ben zo goed als een leek op dit gebied. Ik ben geen fabrikant, geen huisarts of gynaecoloog; maar het is gewoon een simpele vraag die rijst vanuit mijn boeren-chirurgenverstand: Zou er niet kunnen afgesproken worden dat er uit 2 anatomische locaties gekozen mag worden? Bovenarm en een andere plaats die minder zichtbaar/voelbaar is? Dan kunnen die vrouwen gewoon ongestoord beschermd blijven tegen een zoveelste zwangerschap.

Soms lijken dingen simpel. Een misschien is dit het ook…?