What you see is what you get

Het lijkt allemaal zo simpel: een stukje wandelen met een patiënt, samen wat spaghetti koken, een spelletje doen of de dag doornemen. Wanneer u alleen deze handelingen aanschouwt, kunt u denken dat het werk als hulpverlener wel erg gemakkelijk is. Wat u niet ziet zijn de observaties en onderzoeken die hieraan voorafgaan. Hoeveel mag je iemand belasten en van welke kant moet je die persoon benaderen? Op welk niveau kun je iemand aanspreken en wat zijn de mogelijkheden en beperkingen van iemand?

Als paramedicus ben en blijf je geschoold om de stoornis van iemand te verhelpen of er mee te leren omgaan. Hiervoor heb je een heel scala aan oefeningen of adviezen klaarstaan. Ons vak bestaat uit kennis en kunde, uit theorie en vaardigheden. De theorie behelst een heleboel termen en wetenswaardigheden waar de patiënt meestal geen weet van heeft. Wat die ervaart, is dat er een wandelingetje wordt gemaakt of dat er bij plaatjes een woord gezegd moet worden. Als ouder ziet u dat het kind mag spelen met voorwerpen  uit een koffer en dat er dan een score aan wordt gehangen.

Er worden ook vaardigheden getraind op manieren die er nogal vreemd uitzien, zoals het maken van een zoemend geluid, het blazen door een rietje of het heffen van je been als een hondje. Je weet als zorgaanbieder echter precies waarom je een oefening doet, wat voor materiaal je gebruikt en wat de impact ervan is. Van daaruit wordt toegewerkt naar situaties uit het dagelijks leven van de patiënt.

Laatst liep ik een dag  mee met een familielid die aan het revalideren is na een herseninfarct. Ik zag oefeningen zoals in de eerste regels van dit blog beschreven.  Dat de therapeuten een heel scala aan onderzoeken hebben gedaan en dat dit alles gebaseerd is op de nieuwste kennis begrijp ik als hulpverlener, maar dat zie je niet meteen. Net zo min als men in mijn praktijk meteen de gedachtegang ziet achter het spelen van een spel op de grond  of het voeren van een gesprekje.

What  you see is what you get ..maar de patiënt krijgt zo veel meer !

Het is de kunst de patiënt de tools te geven om daadwerkelijk te kunnen participeren in de maatschappij. Dat de behandeling  er dan eenvoudig of vreemd uitziet zegt niets over de achterliggende complexiteit. Die is niet altijd zichtbaar, zelfs niet als u een dagje meeloopt.