Skibox
De skibox zou bij ons perfect als relatietest gebruikt kunnen worden. Dat wil zeggen: de plaatsing én vulling ervan. We zijn inmiddels vele plaatsingen verder en het aantal geslaagde vredevolle pogingen is op één hand te tellen.
Het scheelt uiteraard wel dat de lage score van de skibox-relatietest van vluchtige aard is. Desalniettemin blijft het een lastige kwestie om twee kapiteins op één schip te hebben. Dat werkt niet tijdens een operatie, maar dus ook niet rondom de auto.
Het thuisfront claimt zijn kapiteinsplek op basis van natuurlijk aanwezig testosteron. Mijn argument daartegen is dat ik toch vele jaartjes opleiding heb genoten waarin ik dingen heb leren fixen (lees: gebroken heupen en darmnaden). Ik beschouw mezelf dus als een ervaringsdeskundige die wel met schroefjes enzo overweg kan. Net zo kapiteinswaardig, toch?
Een discussie zonder einde, elk jaar opnieuw. En die heikele ervaringen uit het verleden blijven onbesproken.
Dit jaar zou het anders gaan.
Ik had eerst bedacht om, samen met de kinderen, als verrassing de skibox te plaatsen én alle bagage alvast in te laden. Maar een klein stemmetje in mij fluisterde dat deze zeer goed bedoelde actie niet geheel in dank zou worden afgenomen. Kwestie van ‘ken jezelf en de ander’. Bovendien had ik de zeer volwassen ingeving dat ik me toch echt niet meer hoef te bewijzen (deze gedachte telt dubbel op de midlifescore). Dus over op plan B.
Als liefdevolle verrassing besloot ik de rol van gedweeë huisvrouw op me te nemen en zo kon ik al zalig vooruit mijmeren op een vredevol vertrek.
Als liefdevolle verrassing besloot ik de rol van gedweeë huisvrouw op me te nemen
Maar, zoals dat gaat in het leven van een doktersvrouw, de keurig bedachte planning loopt vaak anders. Dat weten we maar al te goed en toch trappen we er elke keer weer is. Net voor een schoolvakantie is het namelijk altijd dolle boel in de huisartsenpraktijk. En al helemaal als er na het weekend een feestdag valt, want dan moet haast elke patiënt toch nog even gezien worden. Wat verder opvalt is dat sommige patiënten denken dat ze op die overbezette momenten sneller geholpen worden als ze verbaal agressiever zijn.
Het gevolg was een uitgelopen spreekuur en een skibox die in het donker op de auto geplaatst moet worden. En dan nog wel door een kapitein met een overvol werkhoofd. Lastige combinatie.
Maar, ik had werkelijk een glansrol. Haast Oscarwaardig, al zeg ik het zelf. Met extra verantwoordelijkheid dit jaar, want ik mocht met het lampje schijnen. Een zinvolle bijdrage dus.
Gelukkig was er nadien een week om te ontladen, zonder werk, patiënten of studenten. Het werk kon dus echt uit, op een skiërsduim na. Een kinderduim die we eerst wel een paar daagjes – dokterswaardig – genegeerd hebben.
De week vloog om; de skibox staat weer op zijn vaste plek. De gedweeë huisvrouw in mij is alweer ver te zoeken. Misschien dat ze volgend jaar weer bovenkomt. Of toch eerder, bij een Ikea-kastje.
