Skiweekend

Iedere zichzelf respecterende assistentengroep organiseert één keer per jaar een skiweekend. Al tijdens mijn co-schappen hoorde ik de verhalen die over deze uitjes de ronde deden. Zo’n weekend, was de algemene boodschap, daar moet je absoluut bij zijn.

Al bij de start van het najaar zoemde het in onze assistentengroep rond. Want wie zou er dit jaar mee mogen? De patiënten kunnen immers niet aan hun lot worden overgelaten. Er zijn altijd een paar assistenten de pineut die moeten achterblijven om het fort te bewaken. Verwoede discussies werden gevoerd over de vraag wat de meest eerlijke verdeling was. Wie een plaatsje voor zichzelf had verworven, vond dat alles gladjes was verlopen, terwijl de gedwongen achterblijvers een nieuwe loting eisten. Er vielen nog nét geen klappen.

Uiteindelijk hakte een internist de knoop door, door tickets op naam te boeken voor de eerste assistenten die zich hadden aangemeld, waarna er niets meer aan te doen was (behalve voor die ene achterblijver voor wie per ongeluk toch een ticket was geboekt en die vervolgens een week bezig was om al haar diensten te ruilen, zodat ze toch mee kon gaan).

Het skiën zelf is trouwens maar van ondergeschikt belang tijdens zo’n weekend, heb ik begrepen. Veel leuker is alles wat daaromheen gebeurt: dronken collega’s tijdens de après-ski (goed materiaal voor sketches op de jaarlijkse kerstborrel), vrijgezelle specialisten die met veel te jonge assistenten flirten (wat mij dan toch vooral gênant lijkt, maar daar denkt blijkbaar niet iedereen zo over…). Binnen een paar dagen ontstaat voer voor genoeg roddels om de rest van het jaar mee door te komen.

Ik heb trouwens geen enkel recht van spreken, want ik ben nog nooit mee geweest. Voor de derde keer op rij blijf ik achter – en dat zonder tranen. De dag dat ik mij vrijwillig van een berg af stort, zal waarschijnlijk mijn laatste zijn. Veel zal ik dus niet missen.

Alhoewel… Een deel van mij is toch wel nieuwsgierig naar wat er zich komend weekend tussen mijn collega’s allemaal zal afspelen in de bergen. Ik hoop maar dat ze de roddels met mij zullen delen. Dát zijn ze me toch wel verplicht. Vooral die ene achterblijver, die anders zondagavond had moeten werken…