Specialisatie

Word ik voorgesteld aan Erwin Olaf. Die ken ik wel, denk ik, die behoeft als een van Neerlands bekendste fotografen geen nadere introductie, althans niet voor mij. Ik stel me als GOBN-er (Gelukkig-OnBekende Nederlander) aan hem voor. We keuvelen over het weer, de toestand in de wereld en vanzelf komen we op ons beroep. Wat hij doet hoeft hij me niet uit te leggen en als naar mijn beroep vraagt antwoord ik: “Hetzelfde als jij.” Daarmee lijkt dit thema ten einde, want we doen immers hetzelfde, op naar het volgende onderwerp.

Toch blijkt dit juist de start te zijn, want met zomaar fotograaf als beroep kom je niet weg. Ik realiseer me op dat moment dat er altijd een vraag aan vastgekoppeld zit: “Wat voor soort fotografie doe je dan?” Ook nu hoeft hij niet verder uit te wijden, hij slijt zijn leven grotendeels in de studio. Hij werkt met een team medewerkers die zijn objecten tot in de minuscuulste details perfectioneren en uitlichten. Het kan dagen duren voordat Erwin op de sluiter drukt.

Dan vraagt hij: “Wat fotografeer jij dan?” Ik antwoord: “Voornamelijk auto’s.” Hij kijkt me aan met een blik alsof hij het in Keulen hoort donderen. “Auto’s? In de studio? Op locatie? Gut, ik heb één keer van mijn leven een auto gefotografeerd. Wat een rotdingen zijn dat. Nooit meer.”

“Vind ik nou één van de makkelijkste onderwerpen”, zeg ik. “Ze gehoorzamen altijd, hoeven niet opeens midden in een sessie naar de wc.” Afijn ieder zijn vak.