Terug naar de auto’s
Zo nu en dan geef ik ‘les’ in autofotografie. Wat voor mij vanzelfsprekend is, klinkt voor een ander nieuw in de oren. “Nooit over nagedacht. O, werkt dat zo? Hoe zit het dan met licht, reflecties, standpunten?” Een auto fotograferen blijkt voor velen verdraaid moeilijk.
De foto wordt natuurlijk in eerste instantie bepaald door het standpunt in combinatie met de achtergrond. Een auto is op zijn mooist als hij van veraf gefotografeerd wordt, dan komen de verhoudingen het best tot hun recht. De lens ingezoomd, welteverstaan. Meestal volstaat een 200 mm lens, maar een ‘langere’ maakt het beeld nog mooier.
Helaas is Nederland dermate dichtgetimmerd – lees versmald – dat je meestal tussen en 100 en 150 mm maximaal hebt. Wil je met lange brandpuntafstanden fotograferen, dan rest je niets anders dan een rustige omgeving op te zoeken, bijvoorbeeld de polder of het buitenland.
Meestal wordt een auto ‘3/4 voor’ gefotografeerd. Dat wil zeggen: schuin van voren en afhankelijk van het licht naar rechts of links ingedraaid, in tegenlicht of vol in de zon. Daar zijn geen regels voor, hier komt de artistieke wens in beeld. Wel zijn er ‘wetmatigheden’ waaraan je je kunt houden. Zo zijn de hoogte (hoog versus laag standpunt), de stand van de voorwielen en reflecties belangrijk. Een laag standpunt doet de auto stoerder overkomen dan op ooghoogte. De stand van de voorwielen is in de meeste gevallen zodanig dat het voorwiel te zien is. En reflecties zijn zeer belangrijk. Verticale reflecties als een lantaarnpaal zijn uit den boze. Horizontale reflecties storen daarentegen niet of weinig.
Als je een auto buiten fotografeert, kun je het licht niet helemaal naar je hand zetten. Je bent afhankelijk van het weer: is er zon, bewolking of heb je het geluk van een ‘Hollandsche’ wolkenlucht? Heeft Piet Paulusma regen voorspeld? Alleen al het weer vereist aanpassing. Zie het als een uitdaging. In principe kun je met elk weertype uit de voeten, zelfs een stevige regenbui kun je benutten voor het maken van een prachtfoto.
