Spiegeltje, spiegeltje…

Zoals meer koppen in de Telegraaf laat ook de kop Tegenvaller voor zorgverzekerden zich impliciet lezen als ‘de burger is de dupe’. Het is er typisch zo een die tot incidentpolitiek in de Tweede Kamer kan leiden. ‘Het kan toch niet zo zijn dat…’, de bekende retoriek.

De achtergrond is de koopkrachtberekening van het kabinet voor het komende jaar. Het koopkrachtplaatje voor 2023 zal er naar verwachting niet zo rooskleurig uitzien, en daarbij opgeteld is de hier genoemde tegenvaller natuurlijk extra onfortuinlijk. Gelukkig vermeldt het bericht dat de zorgverzekeraars de premiestijging kunnen dempen door hun reserves in te zetten, en dat de lagere inkomens worden gecompenseerd via de zorgtoeslag.

Een verklaring voor de flinke stijging kan de woordvoerder nog niet geven, vermeldt het bericht. Dat is struisvogelpolitiek. De vergrijzing speelt een rol, lage ses ook, dure geneesmiddelen, technologische ontwikkelingen. Iedereen kent het lijstje wel.

‘Ook verzekerde zelf speelt rol bij stijging zorgkosten’

Maar waaraan iedereen liever voorbijgaat, is de rol van de verzekerde zelf. Toch wordt het wel tijd dat we het daar ook eens over hebben. Niet voor elk wissewasje naar de huisarts gaan. Wat vaker thuisarts.nl gebruiken. Accepteren als de triagist van de huisartsenpost aan de telefoon zegt dat het verantwoord is om te wachten tot de volgende ochtend de eigen huisarts weer bereikbaar is. Accepteren dat de huisarts zegt dat een verwijzing of een onderzoek niet nodig is. Et cetera.

We kunnen wijzen naar de overheid en de specialisten die weinig werk maken van het schrappen van minder zinvolle behandelingen. Terecht ook. Maar het kan geen kwaad om ook eens in de spiegel te kijken en de vraag te stellen: ‘Wat kan ik zelf doen om de zorgkosten een beetje in de hand te houden?’