Steeds dieper in het moeras

Het is zo’n makkelijke conclusie: de wachttijden in de ziekenhuizen lopen op en dat is de schuld van het stelsel en van de zorgverzekeraars die te weinig ziekenhuiszorg inkopen. Op Twitter lees ik niet anders. Maar het is een té gemakkelijke conclusie. Zoals Jon Schaefer (directeur van MediQuest, dat de wachttijden onderzocht) stelt, zijn verschillende oorzaken aan te wijzen. Vooral één daarvan, het feit dat ziekenhuizen terughoudend zijn geworden met investeren, is belangrijk om bij stil te staan.

Het gegeven dat ziekenhuizen hierin terughoudend zijn geworden laat zich ook lezen als: ze durven geen beleidskeuzes te maken. Of met andere woorden: ze gaan niet met hun tijd mee. Ze houden vast aan het oude businessmodel van de one stop shop die alle medisch specialistische zorg wil bieden, terwijl ze ondertussen links en rechts worden ingehaald door ontwikkelingen in de eerste en anderhalve lijn en door klinieken die delen van hun aanbod (orthopedie bijvoorbeeld, oogheelkunde), tegen scherpere prijzen aanbieden en bovendien met een klantvriendelijkheid waarbij de bejegening in het ziekenhuis bleek afsteekt.

Geen wonder dat je dan als ziekenhuizen met vastgoed blijft zitten dat je niet meer gevuld krijgt met werk waarmee ziekenhuizen zich op betekenisvolle wijze kunnen onderscheiden. Het aantal ziekenhuizen dat te groot behuisd is, is in zes jaar tijd verdubbeld van 20 naar 40 procent. Al dat onbenutte vastgoed kost de ziekenhuizen handenvol geld, dat ze dus niet kunnen besteden aan zaken die wél waardevol zijn. Wachttijden aanpakken bijvoorbeeld. En in plaats van hier iets aan te doen, blijven ze toezien hoe ze langzaam maar zeker steeds verder worden uitgekleed en klagen ze dat ze meer geld moeten krijgen voor de ‘noodzakelijke investeringen’. Verbijsterend.

Delen